Σήμερα έχει έναν υπέροχο ήλιο κι εγώ ξύπνησα πρωί, ήπια καφέ με καλή φίλη σε αγαπημένο μαγαζί, ύστερα μου έκανα δώρο βιβλία, διάβασα λίγο κοντά στη θάλασσα και περπάτησα λίγο ακόμα. Ακούγεται υπέροχο, σωστά; Δεν ήταν.
Πριν πιω καφέ με τη φίλη είχα κατουρήσει σ' ένα κυπελλάκι και μου είχαν πάρει αίμα κι όλα αυτά με την ελπίδα κάτι να έχω, κάτι που να με διαβεβαιώσει πως η κατάθλιψη είναι το σύμπτωμα και όχι το πρόβλημα.
Έχει αυτή την υπέροχη μέρα κι εγώ περπατούσα με τα μάτια μου γεμάτα κενό ή δάκρυα, άκουγα the national κι αντί να χαμογελάω στους περαστικούς, όπως κάνω όταν είμαι καλά, τους κοιτούσα ψάχνοντας ν' αναγνωρίσω σ' ένα ξένο πρόσωπο την ίδια απόγνωση που έχει το δικό μου.
Αγόρασα τσιγάρα κάμελ. Τελευταία αγόραζα σαντέ και έκανα και συλλογή τα πακέτα για να έχω κάτι να τα θυμάμαι. Αλλά σήμερα δεν πήρα σαντέ, σήμερα δε νιώθω τίποτα για τα σαντέ, πήρα τα κάμελ, τα συναισθηματικά μου τσιγάρα όπως συνηθίζω να λέω. Αλλά κι αυτά είναι απλώς τσιγάρα.
Είναι απ' αυτές τις μέρες που τίποτα δε μου κάνει αίσθηση. Κανονικά νιώθω τρελή ευγνωμοσύνη όποτε κάθομαι στον ήλιο - μεταξύ μας και στην σκιά τρελή ευγνωμοσύνη νιώθω, είμαι απ' αυτά τα παιδιά - κανονικά.
Αλλά τώρα δεν είμαι κανονικό παιδί.
