φρήντομ

Μ'αρέσει αυτό το μέρος.
Είναι όσο σκοτεινό πρέπει - αρκετά δηλαδή.
Κι όσο ροζ πρέπει - επίσης αρκετά δηλαδή.
Αλλά δεν είναι η αναλογία των χρωμάτων το καλύτερο.
Είναι οι προσδοκίες. Δεν υπάρχουν προσδοκίες.
Εδώ κανείς δεν περιμένει να 'χω κάποια συγκεκριμένη ικανότητα, κάποιο συγκεκριμένο ταλέντο, κάποια συγκεκριμένη συμπεριφορά.
For all you know μπορώ να βρίζω ασύστολα, να φοβάμαι τα πάντα και στο λύκειο να χαρακωνόμουν.
Δεν ξέρεις.

Κι αυτό, άγνωστε φίλε μου, αυτό είναι ελευθερία.
Αν ήταν να βρω τον πιο σύντομο ορισμό της ελευθερίας, θα 'λεγα

ελευθερία είναι να μη σε ξέρει κανένας

Πρέπει να δραπετεύσω.

it's all over (and so is the crying)*

Crying out loud έχω καιρό να κάνω.
Χτες για μια στιγμή μ'έπιασα να το σκέφτομαι αλλά ρε πούστη μου δε μου βγαινε να κλάψω για σένα, δε μου 'ρχότανε να ρίξω ούτε ένα γαμημένο δάκρυ.
Κι ας έβλεπα τα φτηνά τσιγάρα,κι ας έπαιζε το ρημαδιασμένο το λευκό το γιασεμί,εγώ τίποτα.
Δεν είναι πως αντιστάθηκα στην παρόρμηση να κλάψω.
Δεν είχα καμιά τέτοια παρόρμηση.
Δε νιώθω τίποτα.
Ποιος; Εγώ!
Και αυτή, αυτή εδώ, είναι η εκδίκησή μου.
 

*μια μικρή αντίθεση με αυτό εδώ που άκουγα ασταμάτητα στο λύκειο.