Πέρασαν τέσσερα χρόνια.
Ο γιατρούλης με γιάτρεψε καλά.
Είμαι τώρα ένας υγιής ενήλικας με δουλειά και σπίτι
που κλαίει μόνο όταν έχει περίοδο
η όταν κάτι κακό συμβαίνει.
Είμαι ένας υγιής ενήλικας που δεν παίρνει χάπια για να κοιμηθεί•
δεν παίρνει χάπια για να σηκωθεί•
δεν παίρνει χάπια για να υποφέρει τις μέρες.
Είμαι ένας υγιής ενήλικας
που ώρες ώρες εύχεται
να έπαιρνε χάπια•
που έχει κρύψει τα τελευταία ζαναξ σε ένα κουτι
από τσιγάρα σαντέ
που κοσμούν τη βιβλιοθήκη του.
Ενας ενήλικας.
Και μόνο ένας.
Και που αυτή η αποκλειστικότητα
έχει αρχίσει να του τη δίνει στα νεύρα.
Τα νεύρα που δε θα είχε
αν έπαιρνε τα γαμημένα τα χάπια.
