είναι η ζωή σου τραγούδι που δε θα γραφτεί αν—

Σχετικότητα είναι που ακριβώς η ίδια θερμοκρασία 

τον Απρίλιο ονομάζεται "ψύχρα" και τον Σεπτέμβρη "δροσιά".
Γιατί, αν μου έμαθε κάτι το μάθημα με το ποιητικό όνομα "στοχαστικά πρότυπα" είναι πως 

η ζωή δεν είναι μαρκοβιανή αλυσίδα·

έχει μνήμη·

κάθε κατάσταση εξαρτάται από την προηγούμενη.

Έτσι τον Απρίλη είναι ψύχρα, γιατί συγκρίνεται με το κρύο που δεν έχει τελειώσει

και τον Σεπτέμβρη είναι δροσιά, γιατί σ' ανακουφίζει από το καλοκαίρι.

Θυμάμαι που παλιά είχα γράψει μια συμβουλή στον εαυτό μου

για το πώς να επιλέξω τον μελλοντικό μου σύντροφο.

Μου είχα πει να βρω κάποιον που να είναι 

σαν κρύο ντουζ το κατακαλόκαιρο:

να μ' ανατριχιάζει και να μ' ανακουφίζει.

Αυτή φαίνεται ακόμα μια σωστή συμβουλή

ακόμα και τώρα που υποτίθεται πως ξέρω πιο πολλά.

Δεν ξέρω πιο πολλά.

Δεν έχω καμία απάντηση σε τίποτα.

Θυμάμαι να αναρωτιέμαι στα 23

δεν είναι τα 23 καλή ηλικία για να γνωρίσεις τον άνθρωπό σου;

Όχι, δεν είναι, θα μου απαντούσα τώρα.

Δεν είναι τα 25 καλή ηλικία για να μείνεις μαζί του για πάντα;

Όχι, δεν είναι, θα μου απαντούσα τώρα.

Δεν είναι τα 30 μια καλή ηλικία για να πεις "this is endgame"?

Και δεν ξέρω τι να μου απαντήσω.

Δεν ξέρω τίποτα.

Είμαι ακόμα το κορίτσι που θέλει πολλά.

Ο παρατατικός μας άφησε, 

είναι τώρα ενεστώτας:

το κορίτσι θέλει πολλά.

Το κορίτσι δεν περιμένει τίποτα.

Κι αυτό είναι μια πρωτόγνωρη και επώδυνη ελευθερία.

ΥΓ δε συμπαθώ τη Ρένα Μόρφη αλλά τελευταία πολλά τραγούδια της κάπως μου μιλάνε

Πες την αλήθεια

you can do magic

Κάποτε μου είπαν πως πρέπει να καταγράφω τα όνειρά μου.

Άλλα είναι σαν επιστημονική φαντασία

άλλα σαν μαγικός ρεαλισμός

άλλα σαν θρίλερ.

Το χτεσινό όνειρό μου ήταν σαφώς επηρεασμένο από την προδομένη γυναίκα

της Σιμόν ντε Μπωβουάρ (που θεωρώ πως πρέπει να γράφεται με ωμέγα).

Είμαι στο τρίτο μέρος, αυτό της γυναίκας γύρω στα 45

που ο άντρας της την απατά εν γνώσει της.

Με κάποιο τρόπο και με την έγκρισή της.

Εκείνη το βλέπει σαν κοινωνικό πείραμα, 

πιο πολύ μελετά τις αντιδράσεις της, παρά τις βιώνει.

Εμένα αυτό μου φαίνεται τρελό

απάνθρωπο θα έλεγα.

Είδα λοιπόν στον ύπνο μου πως είχα τη δύναμη της τηλεκίνησης.

Όχι με τα μάτια, αυτό παραπέμπει σε επιστημονική φαντασία, 

σε ένα εξελιγμένο είδος ανθρώπου.

Εγώ κουνούσα πράγματα κουνώντας τα χέρια μου από μακριά, 

σαν σκέτη φαντασία, σαν μαγεία, χωρίς επιστήμη.

Και με χάρη, λοιπόν, κουνούσα τα χέρια μου για να κάνω τι;

Τίποτα ποιητικότερο από το να μαζέψω τα απλωμένα ρούχα.

Στο απέναντι μπαλκόνι ζούσε ένα παντρεμένο ζευγάρι

-που όντως έτσι είναι στην πραγματικότητα.

Ο άντρας κάπνιζε στο μπαλκόνι

-που όντως έτσι κάνει και στην πραγματικότητα-

και ήταν ένας πολύ γοητευτικός 40άρης

-που δεν είναι έτσι στην πραγματικότητα.

Εγώ μάζευα από απόσταση τα ρούχα κάνοντας χαριτωμένες κινήσεις

και ίσως ακούγοντας μουσική

και ίσως λικνίζοντας κάπως τους γοφούς μου.

Εκείνος με χάζευε και χαμογελούσε.

Με κοίταζε με τον τρόπο που θέλουμε να μας κοιτάνε

με τον τρόπο που προστάζουν οι ρομαντικές εικόνες του διαδικτύου

find someone who looks at you like maybe you are magic.

Έτσι με κοίταζε, 

like maybe I was magic.

Νομίζω κάπως έτσι συμπυκνώνεται το νόημα της απιστίας.

Ο άλλος σε βλέπει σα να είσαι μαγική, 

σαν σπάνια, 

σαν πλάσμα της φαντασίας του.

Ενώ στην πραγματικότητα είσαι απλώς το κορίτσι που μένει απέναντι.

Που το μόνο μαγικό που έχει, είναι πως δε μένει στο σπίτι του.

Οι σύζυγοι δε στερούνται μαγείας.

Οι σύζυγοι στερούνται απόστασης.

Και κάπως έτσι κουμπώνουν η Σιμόν, τα όνειρα και η πραγματικότητα.

Είναι η απόσταση απαραίτητη για τη μαγεία;

Θα ήταν ο άλλος μαγικός αν ζούσε μαζί σου;

how's it gonna end?

Ξέρεις βρίσκω παντού αλληγορίες.
Κάποιον τρόπο να συνδέσω το πολυτεχνείο με τη φιλοσοφία
τη φυσική μεταλλουργία με τον έρωτα
τα ασανσέρ με τις προσδοκίες μας
κι άλλα τέτοια.

Κι έτσι θέλω-δε θέλω

ξαπλώνω το απόγευμα στο κρεβάτι 

με σκοπό...δεν ξέρω.

Ίσως να κοιμηθώ, ίσως όχι.

Μάλλον με σκοπό να σκεφτώ ξαπλωμένη κι ό,τι γίνει.

Και νιώθω πως όλα τα πράγματα έτσι τα χειρίζομαι τελευταία.

Ίσως όλα τα σκέφτομαι ξαπλωμένη κι ό,τι γίνει.

Κι ίσως κι εσένα σε σκέφτομαι ξαπλωμένη κι ό,τι γίνει.

Αλλά το να σκέφτεσαι ξαπλωμένη έχει επιπτώσεις στη σκέψη

κι έτσι εγώ σκεφτόμουν

αν ο τρόπος που θα εκτυλιχθούν τα γεγονότα

θα έχει οποιαδήποτε ομοιότητα με το σεξουαλικό μας παιχνίδι.

Αν κάποιος θα μετράει τον πόνο

και κάποιος την απόλαυση.

Αν και τα δύο θα συμβαίνουν στον έναν 

ή και στους δύο

ή ένα στον καθένα.

Ύστερα σκέφτομαι παιδιά να παίζουν κουτσό 

γραμμένο με κιμωλία σε κάποια αυλή σχολείου.

Ύστερα σκέφτομαι αυτά τα παιδιά να μιλάνε ισπανικά

και να μετράνε κι αυτά σ' ένα δικό τους αθώο παιχνίδι.

Και σκέφτομαι πως ίσως είναι όλα τόσο τυχαία

όσο το κουτσό και η ρουλέτα.

Ίσως το μόνο πράγμα ικανό να κάνει κάποια διαφορά

στο παιχνίδι,

στο μέτρημα,

στα γεγονότα, 

είναι το πού θα πέσει αυτή η πέτρα

και τι θα σημαίνει αυτό

και μέχρι πού θα πρέπει να κάνουμε κουτσό;

un

dos

tres

quatro

tiera, cielo

cinco

seis

paraíso, infierno

Que pena

Αυτή τη βδομάδα τρέμω κάθε μέρα.

Τη Δευτέρα έτρεμα από την αγωνία.

Ύστερα έτρεμα 3 βράδια από —

Τώρα τρέμω, σαν από το κρύο, αλλά όχι από το κρύο.

Τρέμω από κάτι που μοιάζει με ανημπόρια.

Τρέμω γιατί σήμερα με έχω ταΐσει μόνο 

καφέ

τσιγάρα

και κάτι ξηρούς καρπούς.

Δε μου έχω δώσει καύσιμο και τώρα τρέμω από το κρύο

χωρίς να έχει τόσο κρύο.

Μου αρέσω, ξέρεις.

Είμαι όμορφη με προφανή τρόπο.

Δεν είμαι η κοπέλα που θα πεις "έχει κάτι".

Είμαι εμφανώς όμορφη.

Τα μάτια μου έχουν ωραίο σχήμα και χρώμα, 

η μύτη μου δεν έχει καμία δυσπλασία, 

τα χείλη μου είναι λεπτά και τα δαγκώνω τις σωστές στιγμές,

και τους μήνες με ήλιο έχω φακίδες.

Δε μου κάνει λοιπόν εντύπωση όταν μου λένε πως έχω 

ωραίο κώλο,

ωραίο στήθος,

πως είμαι καύλα,

πως είμαι πολύ ερωτική.

Είμαι 30 χρονών, αλίμονο αν δεν τα ήξερα αυτά.

Εσύ όμως δε με γουστάρεις επειδή έχω όλα αυτά.

Εσύ με γουστάρεις επειδή το ξέρω ότι τα έχω.

Κι εγώ ξέρεις τι γουστάρω;

Γουστάρω τους άντρες που με γουστάρουν για τους σωστούς λόγους.

Γιατί γοητεία δεν είναι να έχεις κορμάρα και φατσάρα.

Γοητεία είναι να σε γουστάρεις.

Κι εγώ με γουστάρω κι εσύ το γουστάρεις αυτό.

Κι εσύ σε γουστάρεις κι εγώ το γουστάρω αυτό.

Και τι κρίμα που αυτό δεν οδηγεί σε τίποτα

που να μπορούμε να γουστάρουμε.

Τι κρίμα που αυτή εδώ είναι η κορύφωση του δράματος.

Τι κρίμα που το μόνο που καταφέραμε ήταν να διαπιστώσουμε

αυτό που τόσα χρόνια υποψιαζόμασταν.

Το πόσο πολύ γουστάρουμε ο ένας τον άλλον.

Τι κρίμα.

set me free*

 Φέτος θα κλείσω τα 30 και δε με πειράζει καθόλου.

Ξέρεις γιατί δε με πειράζει;

Γιατί μου είμαι πιστή.

Είμαι το ίδιο ρομαντική και παρορμητική όπως ήμουν στα 25

-κάτι ξέρεις γι αυτό-

και στα 23

και στα 16.

Ξέρω τι μου είναι σημαντικό και τι όχι

τι να θυσιάσω και τι όχι.

Και ξέρω πως το "τι όχι" έχει την ίδια βαρύτητα με το

"τι να".

Ακόμα φαντάζομαι φωτιές και παίζω με κάρβουνα

και, θεέ μου, μακάρι για πάντα να το κάνω.

Και όπως τώρα, έτσι και πάντα, 

να ξέρω.

Να ξέρω ακριβώς τι μπορώ να χρησιμοποιήσω για προσάναμμα

και τι όχι.

Εγώ στα 'χω πει, και σέβεσαι πάντα την άποψή μου, 

μα δεν έχεις πειστεί για το πόσο δίκιο έχουν

ο Δεληβοριάς και ο Λειβαδίτης.

Ο Λειβαδίτης έγραψε αυτό το περιβόητο

"πάντα προτίμησα να καταστραφώ παρά να φύγω ανειδοποίητος".

Αυτό ακριβώς δεν επιλέξαμε;

Είχαμε κι άλλες επιλογές.

Αυτό όμως επιλέξαμε.

Για να μη φύγουμε ανειδοποίητοι.

Και καλά κάναμε 

και μπράβο μας.

Και ο Δεληβοριάς έχει πέσει μέσα σε πράγματα που δεν πάει ο νους σου.

Ήξερες πως ο Δεληβοριάς έχει γράψει

Δεν υπάρχει λόγος για υποσχέσεις

όταν θες να πονέσεις

τα χέρια μου θα βρίσκονται εκεί

;

Εγώ το ήξερα.

-

Άργησα περίπου 5 χρόνια αλλά στο έκανα το κωλοδάχτυλο με δαχτυλίδι.

Δεν το εννοούσα ούτε λίγο.

-

Τα ξαναλέμε.

Τι άλλο ήθελες να πω, αναρωτιέμαι.

*https://www.youtube.com/watch?v=TnOy6HEf7HU