how's it gonna end?

Ξέρεις βρίσκω παντού αλληγορίες.
Κάποιον τρόπο να συνδέσω το πολυτεχνείο με τη φιλοσοφία
τη φυσική μεταλλουργία με τον έρωτα
τα ασανσέρ με τις προσδοκίες μας
κι άλλα τέτοια.

Κι έτσι θέλω-δε θέλω

ξαπλώνω το απόγευμα στο κρεβάτι 

με σκοπό...δεν ξέρω.

Ίσως να κοιμηθώ, ίσως όχι.

Μάλλον με σκοπό να σκεφτώ ξαπλωμένη κι ό,τι γίνει.

Και νιώθω πως όλα τα πράγματα έτσι τα χειρίζομαι τελευταία.

Ίσως όλα τα σκέφτομαι ξαπλωμένη κι ό,τι γίνει.

Κι ίσως κι εσένα σε σκέφτομαι ξαπλωμένη κι ό,τι γίνει.

Αλλά το να σκέφτεσαι ξαπλωμένη έχει επιπτώσεις στη σκέψη

κι έτσι εγώ σκεφτόμουν

αν ο τρόπος που θα εκτυλιχθούν τα γεγονότα

θα έχει οποιαδήποτε ομοιότητα με το σεξουαλικό μας παιχνίδι.

Αν κάποιος θα μετράει τον πόνο

και κάποιος την απόλαυση.

Αν και τα δύο θα συμβαίνουν στον έναν 

ή και στους δύο

ή ένα στον καθένα.

Ύστερα σκέφτομαι παιδιά να παίζουν κουτσό 

γραμμένο με κιμωλία σε κάποια αυλή σχολείου.

Ύστερα σκέφτομαι αυτά τα παιδιά να μιλάνε ισπανικά

και να μετράνε κι αυτά σ' ένα δικό τους αθώο παιχνίδι.

Και σκέφτομαι πως ίσως είναι όλα τόσο τυχαία

όσο το κουτσό και η ρουλέτα.

Ίσως το μόνο πράγμα ικανό να κάνει κάποια διαφορά

στο παιχνίδι,

στο μέτρημα,

στα γεγονότα, 

είναι το πού θα πέσει αυτή η πέτρα

και τι θα σημαίνει αυτό

και μέχρι πού θα πρέπει να κάνουμε κουτσό;

un

dos

tres

quatro

tiera, cielo

cinco

seis

paraíso, infierno