30 - vol2

Με την ηλικία ήρθε και ένα κάποιο άγχος, μα όχι το συνηθισμένο.

Όχι το κοινωνικά αναμενόμενο, όχι.

Δε θα γίνω ψεύτρα, το ιδανικό μου σενάριο περιλαμβάνει έναν σύντροφο.

Μα το άγχος παραπέμπει σε βιαστικές αποφάσεις, 

συμβιβασμούς

και συγκεκριμένες προθεσμίες.

Όχι.

Ιδανικά θέλω κάποιον που να ξέρει πώς πίνω τον καφέ μου.

Θέλω να διαβάζουμε μαζί εφημερίδα τις Κυριακές

αφού θα έχουμε ξενυχτήσει τα Σάββατα.

Θέλω κάποτε με κάποιον να διακοσμήσω ένα σπίτι.

Να μαλώσουμε για το αν το έξτρα δωμάτιο θα είναι ξενώνας ή βιβλιοθήκη.

Να διαλέξουμε μαζί στρώμα, 

να το χαλάσουμε πολύ γρήγορα, 

να πάνε τζάμπα τα λεφτά.

Τα θέλω αυτά.

Αλλά όχι με άγχος.

Δεν τα θέλω τόσο που θα βρω οποιονδήποτε

και θα τον χωρέσω σ' αυτό το έργο.

Δεν χωράνε πολλοί σ' αυτό το έργο.

Ίσως να μην χωράει και κανείς σ' αυτό το έργο.

Ίσως η σκηνοθέτης να είναι πολύ αυστηρή και να τους απολύει όλους

πριν την οντισιόν.

Αρχίζω να το αποδέχομαι αυτό: ίσως να μη γίνω ποτέ ζευγάρι.

Ίσως να μη συζήσω

ίσως να μην παντρευτώ

ίσως να μην ερωτευτώ καν ξανά.

Ω ερωτεύτηκα τόσο πολύ.

Με τόση ένταση και κλάματα και έκσταση και σεξ

θεέ μου πόσο πολύ σεξ.

Πόσο έχω απολαύσει τη ζωή

Πόσο χαίρομαι που δεν έχω απωθημένα -στ' αλήθεια δεν έχω.

Είμαι εντάξει.

Θα φοβόταν κάποια στη θέση μου, 

πως ίσως το πιο ευτυχισμένη που έχει υπάρξει, να έχει ήδη περάσει.

Α όχι!

Όχι εγώ.

Δεν τα λέω αυτά, βλέπεις, με απαισιοδοξία.

Ξέρω να χαίρομαι και μου έχω εμπιστοσύνη

πως θα χαρώ κι άλλο.

Με σύντροφο ή χωρίς.

Ερωτευμένη ή όχι.

Θα χαίρομαι.

Θα χαίρομαι όπως όταν ήμουν μικρή

κι όλοι νόμιζαν πως είμαι έτσι επειδή είμαι μικρή κι αθώα

μα εγώ δεν ήμουν τίποτα απ' τα δύο από πολύ νωρίς.

Κι είμαι κιόλας τριάντα και δεν άλλαξε αυτό,

οπότε πιστεύω πως δε θ' αλλάξει ποτέ.

Θα ξυπνάω 60 χρονών και θα χαίρομαι που ξύπνησα στις 5μιση το πρωί

κι είναι νύχτα

και θα νιώθω τυχερή που βλέπω την πόλη σκοτεινή

και άδεια

πριν από τους άλλους.

Θα χαίρομαι περπατώντας με καφέ στο χέρι·

Θα χαίρομαι όταν θα βρέχει το φθινόπωρο·

Θα χαίρομαι που ζω εδώ ή οπουδήποτε·

μα το σίγουρο είναι πως η ζωή μου δε θα είναι αδιάφορη

ακόμα κι αν είναι απλή - όπως πάντοτε είναι.

Η ζωή μου δεν είναι φαντασμαγορική —

μα είναι!

Τι έλεγα όμως;

Ναι, έλεγα πως ίσως να μη γίνω ποτέ το 1/2 ενός ζευγαριού,

μα δεν πειράζει.

Ξέρεις τι πειράζει;

Ξέρεις τι φοβάμαι;

Φοβάμαι πως οι φίλες μου θα γίνουν όλες

σύζυγοι

και μαμάδες

και ναι, θα συνεχίσουν να μ' αγαπάνε,

μα δε θα έχουν πια χρόνο για μένα.

Δε φοβάμαι να μείνω χωρίς σύντροφο.

Φοβάμαι να μείνω χωρίς φίλες.

Αναρωτήθηκα πολύ ποιο τραγούδι να βάλω εδώ.

Αυτό είναι το απόλυτο τραγούδι της γυναικείας φιλίας.

30 - the best you ever had

Βιβλία διάβαζα πολλά από πολύ μικρή.

Όμως θυμάμαι την πρώτη φορά που διάβασα ένα βιβλίο και ένιωσα ότι με αφορά.

Ήμουν μάλλον 15 χρονών και ένιωθα ότι αυτή η κοπέλα σκέφτεται 

           πράγματα που έχω σκεφτεί

με τον τρόπο που τα έχω σκεφτεί

με το χρώμα που τα έχω σκεφτεί

με τη μουσική που τα έχω σκεφτεί.

Τότε κάπου, στην πρώτη λυκείου ήταν σαν κάποιος να με προήγαγε 

από κομπάρσο σε πρωταγωνίστρια της δικής μου ζωής.

Τότε κάπου, πήρα πολλές αποφάσεις χωρίς να καταλάβω ότι τις παίρνω

ή πόσο σημαντικές θα ήταν.

Τότε κάπου, αποφάσισα πως δε χρειάζεται να διαλέξω αν θα είμαι 

goth ή pop

μαύρη ή ροζ

γοητευτική με κατάθλιψη ή με χαμόγελο.

Μπορούσα να είμαι όλα.

Είχα δικαίωμα να είμαι όλα.

Κατάφερνα να είμαι όλα.

Κι έτσι θα γινόταν στο εξής.

Στο εξής θα μεγάλωνα και δε θα έκλινα ούτε στο μαύρο ούτε στο ροζ.

Ή μάλλον θα έκλινα και στα δύο και το αποτέλεσμα θα ήταν 

ένα φαντασμαγορικό σκούρο φουξ.

30 και όλα φαντασμαγορικά.

κι άνθιζε

Όταν πήγαινα πρώτη δημοτικού, η δασκάλα μας έβαλε να ζωγραφίσουμε παροιμίες.

Εμένα μου είχε τύχει το "για χάρη του βασιλικού ποτίζεται κι η γλάστρα".

Είχα ζωγραφίσει μια γλάστρα με πρόσωπο να μιλάει στο φυτό μέσα της 

και να του λέει πως όλα είναι για χάρη του. 

Αλλά αυτό μικρή σημασία έχει. 

Αυτό το γεγονός ολόκληρο μικρή σημασία έχει. 

Τώρα μεγάλωσα λίγο και τρέφω ιδιαίτερη συμπάθεια στους βασιλικούς.

Έχω δύο τέτοιους σε μια μακρόστενη κρεμαστή γλάστρα στο μπαλκόνι μου, 

τον έναν δίπλα στον άλλον.

Το καλοκαίρι τα πήγαν πολύ καλά, παρά τον καύσωνα.

Εγώ τους πότιζα κι αυτοί κουνιόντουσαν από το νερό 

και ανέδυαν αυτή την ωραία μυρωδιά.

Κάποια στιγμή σταμάτησαν να πηγαίνουν καλά.

Προσπάθησα να τους ποτίζω για να συνέλθουν αλλά δεν βελτιώθηκε η κατάσταση.

Κάποια στιγμή, λοιπόν, το πήρα απόφαση πως δε σώζονται 

και πως πρέπει απλώς να τους βγάλω από τη γλάστρα για να βάλω κάτι άλλο.

Αυτή η δραστηριότητα ήταν κάτι που συνεχώς ανέβαλα μέχρι σήμερα.

Σήμερα ήταν μια ηλιόλουστη Παρασκευή που όταν σχόλασα δεν ένιωθα κουρασμένη, 

αλλά ορεξάτη. 

Φοράω τα γάντια μου κι αρχίζω προσεκτικά να απομακρύνω το χώμα από τις ρίζες τους.

Και ξαφνικά βλέπω πως γύρω από τους μαραμένους βασιλικούς 

έχει κάποιες χαμηλές ρίζες με μικρά, χλωρά φυλλαράκια. 

Στην αρχή δε μου έκανε μεγάλη εντύπωση 

γιατί κι άλλη φορά είχα δει να φυτρώνουν αγριόχορτα. 

Όμως αυτά δεν ήταν αγριόχορτα. 

Ήταν φρέσκοι, μικρούληδες βασιλικοί.

Το βρήκα τρομερά, πανέμορφα αλληγορικό αυτό.

Όχι που φύτρωσε κάτι όμορφο ενώ εγώ το 'χα για πεθαμένο - όχι αυτό.

Που δεν θα το έβλεπα αν δεν έμπαινα στον κόπο να απομακρύνω τα κατεστραμμένα μέρη.

Οι ψυχές και οι αγάπες *

Αυτό το Σάββατο άκουσα αυτό το τραγούδι
σε μια συγκυρία τέτοια, 
που στο εξής δε θα μπορώ να μην τη σκέφτομαι 
κάθε φορά που θα το ακούω.

Πολλά θα μπορούσα να γράψω 

αλλά αρκεί αυτό :

κρίνε με σαν άνθρωπο που ψάχνει την ψυχή του

κι άμα τον γουστάρεις θα σου πω συγγνώμη

*σιαμαίες αυταπάτες 

People are fragile things*

Κάπου διάβασα "music is better than people"

και λίγο στεναχωρήθηκα μα μετά 

αναρωτήθηκα γιατί.

Ίσως επειδή

η μουσική έχει reply.

Kαι play, εδώ που τα λέμε.

Και stop.

Kαι record.

Ίσως γι αυτό αγαπώ τόσο τα ραδιόφωνα

και τα κασετόφωνα.

Επειδή περιέχουν χαρά την οποία μπορώ να χειραγωγήσω.

Μπορώ να ακούσω ένα συγκεκριμένο τραγούδι —

ακριβώς τη στιγμή που το θέλω.

Και να το σταματήσω —

ακριβώς τη στιγμή που δεν το θέλω πια.

Αν πάθω εμμονή μαζί του μπορώ να το βάλω να παίζει —

ξανά και ξανά.

Κι ύστερα να μην το ακούσω για χρόνια και

το τραγούδι δε θα πληγωθεί.

Η μουσική είναι πάντα εδώ για να με υπηρετεί

και εγώ δεν έχω καμία ευθύνη απέναντί της.

Δε συμβαίνει το ίδιο με τους ανθρώπους.

Θυμάμαι πολύ καθαρά τη μέρα που ένιωσα τη μεγαλύτερη απόλαυση

θυμάμαι πολύ καθαρά ποιος, πού

και τι μου έκανε ακριβώς.

Αλλά δεν μπορώ να το επαναλάβω.

Δεν μπορώ να του πω 

έλα εδώ

δέσε με και άλειψέ με λάδι

και κλείσε μου το στόμα

και κάνε με να χύνω μέχρι το πρωί.

Ούτε μπορώ να τον αντικαταστήσω με κάποιον άλλον

και να νιώσω ακριβώς το ίδιο.

Οι άνθρωποι δεν είναι εδώ για να μας υπηρετούν.

Κι ίσως αυτό ακριβώς να ξορκίζουμε 

κάθε φορά

που υποτασσόμαστε σε κάποιον 

κάθε φορά

που υποτάσσουμε κάποιον.

Ίσως το σεξ να είναι αυτό που συμβαίνει

όταν αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους

σα να είναι τέχνη.

*you should know by now

so tired of playing with this bow and arrow*

Κι όσα δεν έγιναν μην τρέχεις να προλάβεις
αφού δεν μπόρεσες ποτέ να καταλάβεις
πως ήσουν πάντα απ' την αρχή μέχρι το τέλος
εσύ η ασπίδα μου, το τόξο και το βέλος

Αυτό το τετράστιχο μου δημιουργεί μια απελπισία αλλά δεν έχω καταλάβει γιατί.

Αφού δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω, χα!

Δεν υπάρχει κανένας που να νιώθω πως ήταν 

η ασπίδα μου,

το τόξο και το βέλος,

ώστε να στεναχωριέμαι που δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει.

Ίσως αυτή ακριβώς η έλλειψη να με θλίβει.

Μου λείπουν πολύ συγκεκριμένα πράγματα.

Μου λείπει ένας άνθρωπος που να θέλω να του δείχνω αμέσως 

τα καινούρια μου φυτά.

Να θέλω να του δείχνω τον ιβίσκο όταν ανθίζει

κι ύστερα να του βάζω να ακούσει τη δισκογραφική που λέει για 

τον κήπο με τους δίσκους και με τους νεκρικούς ιβίσκους.

Μου λείπει ένας άνθρωπος να ζεσταινόμαστε μαζί αυτά τα βράδια·

να θέλουμε να αγκαλιαστούμε αλλά να ξέρουμε πως 

καλύτερα όχι

και μετά να αγκαλιαζόμαστε έτσι κι αλλιώς και να ιδρώνουμε

και να ξυπνάμε στις 3 το πρωί για να κάνουμε σεξ.

Μου λείπει ένας άνθρωπος με τον οποίο θα μπορώ να χρησιμοποιήσω

εκείνο το βλέμμα μου

εκείνο που χρησιμοποιώ μόνο όταν κάποιος

με μαγεύει.

Μου λείπει το πρόσωπό μου να παίρνει αυτή την έκφραση.

Μου λείπω.

*εδώ μια άλλη απελπισία περιστοιχισμένη με τόξα και βέλη

I'm that bad type*

— Επιλέγω ανθρώπους που με κάνουν να νιώθω ασήμαντη

— Γιατί;
— Δεν ξέρω. Αλλά τώρα που το κατάλαβα πώς θα το διορθώσω;

— Θα σχετιστείς με κάποιον άνθρωπο διαφορετικά και θα μου πεις πώς σου φάνηκε.

— Αλήθεια ντοκ; 50 ευρώ;

— Αλήθεια. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

~

— Εντάξει έχω case study αλλά δε θέλω να κάνουμε φόκους στο case, θέλω να το δούμε σαν φιλοσοφική αναζήτηση

— Εντάξει

— Λοιπόν είναι ένας τύπος που με προσέγγισε με υπέροχο τρόπο και φέρεται ωραία

— Και τι σκέφτεσαι;

— Ότι θα τον πληγώσω. Ότι αυτός είναι εντάξει αλλά εγώ δε θα είμαι.

 

~

Ύστερα θυμάμαι τη Βάσω να με μαλώνει. 

Μου άρεσε ένας φίλος της και είπε να μας γνωρίσει 

και εγώ είπα 

"δεν του γνωρίζεις κανα καλό κορίτσι καλύτερα;" 

και η Βάσω θύμωσε και μου είπε 

"έλεος ρε μαλάκα, δεν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου να φερθεί καλά σ' έναν άνθρωπο;".

Η αλήθεια είναι πως όχι, δεν τον εμπιστεύομαι.

Στο μυαλό μου είμαι ένα κορίτσι οριακά άγριο.

Με τον τρόπο που διαφέρουν τα άγρια ζώα από τα οικόσιτα.

Με τον τρόπο που τα άγρια ζώα δεν ξέρουν να σχετίζονται.

Στο μυαλό μου δεν είμαι εντάξει.

Και είναι λίγο άδικο γιατί δεν είμαι δα και τόσο κακιά.

Εντάξει έχω κάνει μαλακίες.

Τις οποίες δεν έχω μετανιώσει, αν είναι να ακριβολογούμε.

Ίσως αυτό είναι το πρόβλημα.

Το πόσο τρομερά γοητευτική με βρίσκω,

όταν είμαι κωλοπαίδι.

αλλά

δεν είμαι μόνο αυτό και 

δε χρειάζεται να είμαι μόνο αυτό και

δε θα υπογράψω κανένα συμβόλαιο να είμαι κανενός το αγγελούδι.

Δεν είναι αυτό που με πιέζει όμως, 

δεν είναι η υπόσχεση που με πιέζει.

Είναι που νιώθω ξαφνικά πως έχω ευθύνη.

Πως δεν είναι σωστό από μέρους μου να πω 

"πάμε και βλέπουμε".

Πως πρέπει να ξέρω από πριν τι θέλω απ' τον άλλον

πριν τον μπλέξω μαζί μου.

Θα μου πεις και το ότι αποκαλώ τη συναναστροφή μαζί μου

"μπλέξιμο"

αυτοεκτίμηση δεν το λες.

Είναι ρε γαμώτο που δεν έχω αποδείξεις 

πως μπορώ να το κάνω.

Δεν έχω αποδείξεις πως μπορεί ο έρωτας να κρατήσει·

πως μπορώ να μείνω με κάποιον χωρίς να βαρεθώ·

πως μπορεί το σεξ να γίνει μέτριο και να μη με πειράζει.

Ξέρω μόνο πως μπορώ να χύνω όλο το βράδυ

αν θες.

Ξέρω πως θέλω να με κάνεις να χύνω όλο το βράδυ.

Και ξέρω πως είσαι κι εσύ μεγάλο παιδί

κι ας αποφασίσεις μόνος σου αν σου κάνω τέλος πάντων.

* Make your mama sad type

   Make your girlfriend mad tight

   Might seduce your dad type

perverted like me*

Αυτές τις μέρες το μυαλό μου είναι ένα ετερόκλιτο κολλάζ.
Το ένα του ημισφαίριο είναι τρυφερό
ρομαντικό
και ροζ.
Το άλλο του ημισφαίριο είναι
άγριο
πρόστυχο
και ροζ.

Έχω καταφέρει να τοποθετήσω σε αυτό το μυαλό

κάποιον στίχο του Δεληβοριά

κι έχω καταφέρει να μην είναι στο τρυφερό ημισφαίριο.

Είναι ο στίχος που λέει

κι εμείς των στεναγμών σου οι ευνοούμενοι.

Και σκέφτομαι πως το να δίνεις σε κάποιον τέτοια πρόσβαση,

τον καθιστά ευνοούμενο.

Σκέφτομαι πως το να σε ακούει και να σε βλέπει 

να αναστενάζεις,

είναι προνόμιο.

Σκέφτομαι πως αν ήταν κάτι να μετανιώσω

θα ήταν που έδωσα αυτό το προνόμιο

σ' αυτόν τον μπάσταρδο.

Αλλά δεν το μετανιώνω.

Γιατί δεν είμαι μόνο τρυφερή

και ρομαντική 

και ροζ.

Είμαι το κωλόπαιδο που του άξιζε.

Και δε μετανιώνω που τον ευνόησα,

 ξέρεις γιατί;

Γιατί ο μπάσταρδος δε θα το ξεχάσει ποτέ.

And every time I scratch my nails down some else's back I hope you feel it*

My therapist said not to see you no more*

Να μάθω να γοητεύομαι από τα σωστά πράγματα.
Αυτό πρέπει να μάθω.
Πολλοί διαβάζουν τα σωστά βιβλία και ακούνε τη σωστή μουσική.
Δε φέρονται όμως όλοι αυτοί σωστά.
Κάποιοι θα σε κάνουν να νιώσεις πως τα αυτονόητα είναι υπερβολική απαίτηση.
Αυτοί δεν είναι οι σωστοί άνθρωποι.
Αυτοί θα βρούνε μια μέρα μια κοπέλα, 
που θα τους βάλει τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι.
Εγώ ποτέ δε θα ήμουν αυτή η κοπέλα —γιατί δε θα το ήθελα—

αλλά θα ήθελα πολύ να τη γνώριζα
και να της έλεγα 

"κουκλάρα μου, κάνε ό,τι χειρότερο μπορείς. Ο μπάσταρδος το αξίζει".

~

Είχα στο μυαλό μου την Αθήνα σαν ένα μεγάλο φωτεινό μέρος

και πράγματι έτσι ήταν.

Ένα μέρος μεγάλο και φωτεινό και ανάλαφρο.

Αλλά εγώ δεν είμαι φτιαγμένη για τέτοια μέρη.

Εγώ τέτοια μέρη μπορώ να τα επισκέπτομαι μα δεν μπορώ

να τα λέω δικά μου.

Δικιά μου είναι η Θεσσαλονίκη.

Η υγρή Θεσσαλονίκη είναι το σπίτι μας.

Δικιά μου είναι αυτή η πόλη που νιώθεις πως είναι μουντή

ακόμα και με λιακάδα·

Αυτή η πόλη που νιώθεις πως είναι μελαγχολική

ακόμα και με πυροτεχνήματα·

Αυτή η πόλη που είναι υγρή λόγω καιρού 

και λόγω καύλας.

Αυτή είναι δικιά μου.

~

Είμαι σε καλό δρόμο.

Συναναστράφηκα για λίγο ένα γλυκό αγόρι

και το βρήκα γοητευτικό.

Βρήκα γοητευτικό τον τρόπο που κατανοούσε

και που νοιαζόταν 

για τα πράγματα που τον αφορούσαν

και για τα πράγματα που δεν τον αφορούσαν.

Ένιωθα πως είχα απέναντί μου έναν άνθρωπο ικανό

να σχετιστεί με υγιή τρόπο.

Και αυτό ήταν γοητευτικό.

Γοητευτική είναι η ψυχική υγεία.

~

*he said you're like a disease without any cure

είναι η ζωή σου τραγούδι που δε θα γραφτεί αν—

Σχετικότητα είναι που ακριβώς η ίδια θερμοκρασία 

τον Απρίλιο ονομάζεται "ψύχρα" και τον Σεπτέμβρη "δροσιά".
Γιατί, αν μου έμαθε κάτι το μάθημα με το ποιητικό όνομα "στοχαστικά πρότυπα" είναι πως 

η ζωή δεν είναι μαρκοβιανή αλυσίδα·

έχει μνήμη·

κάθε κατάσταση εξαρτάται από την προηγούμενη.

Έτσι τον Απρίλη είναι ψύχρα, γιατί συγκρίνεται με το κρύο που δεν έχει τελειώσει

και τον Σεπτέμβρη είναι δροσιά, γιατί σ' ανακουφίζει από το καλοκαίρι.

Θυμάμαι που παλιά είχα γράψει μια συμβουλή στον εαυτό μου

για το πώς να επιλέξω τον μελλοντικό μου σύντροφο.

Μου είχα πει να βρω κάποιον που να είναι 

σαν κρύο ντουζ το κατακαλόκαιρο:

να μ' ανατριχιάζει και να μ' ανακουφίζει.

Αυτή φαίνεται ακόμα μια σωστή συμβουλή

ακόμα και τώρα που υποτίθεται πως ξέρω πιο πολλά.

Δεν ξέρω πιο πολλά.

Δεν έχω καμία απάντηση σε τίποτα.

Θυμάμαι να αναρωτιέμαι στα 23

δεν είναι τα 23 καλή ηλικία για να γνωρίσεις τον άνθρωπό σου;

Όχι, δεν είναι, θα μου απαντούσα τώρα.

Δεν είναι τα 25 καλή ηλικία για να μείνεις μαζί του για πάντα;

Όχι, δεν είναι, θα μου απαντούσα τώρα.

Δεν είναι τα 30 μια καλή ηλικία για να πεις "this is endgame"?

Και δεν ξέρω τι να μου απαντήσω.

Δεν ξέρω τίποτα.

Είμαι ακόμα το κορίτσι που θέλει πολλά.

Ο παρατατικός μας άφησε, 

είναι τώρα ενεστώτας:

το κορίτσι θέλει πολλά.

Το κορίτσι δεν περιμένει τίποτα.

Κι αυτό είναι μια πρωτόγνωρη και επώδυνη ελευθερία.

ΥΓ δε συμπαθώ τη Ρένα Μόρφη αλλά τελευταία πολλά τραγούδια της κάπως μου μιλάνε

Πες την αλήθεια

you can do magic

Κάποτε μου είπαν πως πρέπει να καταγράφω τα όνειρά μου.

Άλλα είναι σαν επιστημονική φαντασία

άλλα σαν μαγικός ρεαλισμός

άλλα σαν θρίλερ.

Το χτεσινό όνειρό μου ήταν σαφώς επηρεασμένο από την προδομένη γυναίκα

της Σιμόν ντε Μπωβουάρ (που θεωρώ πως πρέπει να γράφεται με ωμέγα).

Είμαι στο τρίτο μέρος, αυτό της γυναίκας γύρω στα 45

που ο άντρας της την απατά εν γνώσει της.

Με κάποιο τρόπο και με την έγκρισή της.

Εκείνη το βλέπει σαν κοινωνικό πείραμα, 

πιο πολύ μελετά τις αντιδράσεις της, παρά τις βιώνει.

Εμένα αυτό μου φαίνεται τρελό

απάνθρωπο θα έλεγα.

Είδα λοιπόν στον ύπνο μου πως είχα τη δύναμη της τηλεκίνησης.

Όχι με τα μάτια, αυτό παραπέμπει σε επιστημονική φαντασία, 

σε ένα εξελιγμένο είδος ανθρώπου.

Εγώ κουνούσα πράγματα κουνώντας τα χέρια μου από μακριά, 

σαν σκέτη φαντασία, σαν μαγεία, χωρίς επιστήμη.

Και με χάρη, λοιπόν, κουνούσα τα χέρια μου για να κάνω τι;

Τίποτα ποιητικότερο από το να μαζέψω τα απλωμένα ρούχα.

Στο απέναντι μπαλκόνι ζούσε ένα παντρεμένο ζευγάρι

-που όντως έτσι είναι στην πραγματικότητα.

Ο άντρας κάπνιζε στο μπαλκόνι

-που όντως έτσι κάνει και στην πραγματικότητα-

και ήταν ένας πολύ γοητευτικός 40άρης

-που δεν είναι έτσι στην πραγματικότητα.

Εγώ μάζευα από απόσταση τα ρούχα κάνοντας χαριτωμένες κινήσεις

και ίσως ακούγοντας μουσική

και ίσως λικνίζοντας κάπως τους γοφούς μου.

Εκείνος με χάζευε και χαμογελούσε.

Με κοίταζε με τον τρόπο που θέλουμε να μας κοιτάνε

με τον τρόπο που προστάζουν οι ρομαντικές εικόνες του διαδικτύου

find someone who looks at you like maybe you are magic.

Έτσι με κοίταζε, 

like maybe I was magic.

Νομίζω κάπως έτσι συμπυκνώνεται το νόημα της απιστίας.

Ο άλλος σε βλέπει σα να είσαι μαγική, 

σαν σπάνια, 

σαν πλάσμα της φαντασίας του.

Ενώ στην πραγματικότητα είσαι απλώς το κορίτσι που μένει απέναντι.

Που το μόνο μαγικό που έχει, είναι πως δε μένει στο σπίτι του.

Οι σύζυγοι δε στερούνται μαγείας.

Οι σύζυγοι στερούνται απόστασης.

Και κάπως έτσι κουμπώνουν η Σιμόν, τα όνειρα και η πραγματικότητα.

Είναι η απόσταση απαραίτητη για τη μαγεία;

Θα ήταν ο άλλος μαγικός αν ζούσε μαζί σου;

how's it gonna end?

Ξέρεις βρίσκω παντού αλληγορίες.
Κάποιον τρόπο να συνδέσω το πολυτεχνείο με τη φιλοσοφία
τη φυσική μεταλλουργία με τον έρωτα
τα ασανσέρ με τις προσδοκίες μας
κι άλλα τέτοια.

Κι έτσι θέλω-δε θέλω

ξαπλώνω το απόγευμα στο κρεβάτι 

με σκοπό...δεν ξέρω.

Ίσως να κοιμηθώ, ίσως όχι.

Μάλλον με σκοπό να σκεφτώ ξαπλωμένη κι ό,τι γίνει.

Και νιώθω πως όλα τα πράγματα έτσι τα χειρίζομαι τελευταία.

Ίσως όλα τα σκέφτομαι ξαπλωμένη κι ό,τι γίνει.

Κι ίσως κι εσένα σε σκέφτομαι ξαπλωμένη κι ό,τι γίνει.

Αλλά το να σκέφτεσαι ξαπλωμένη έχει επιπτώσεις στη σκέψη

κι έτσι εγώ σκεφτόμουν

αν ο τρόπος που θα εκτυλιχθούν τα γεγονότα

θα έχει οποιαδήποτε ομοιότητα με το σεξουαλικό μας παιχνίδι.

Αν κάποιος θα μετράει τον πόνο

και κάποιος την απόλαυση.

Αν και τα δύο θα συμβαίνουν στον έναν 

ή και στους δύο

ή ένα στον καθένα.

Ύστερα σκέφτομαι παιδιά να παίζουν κουτσό 

γραμμένο με κιμωλία σε κάποια αυλή σχολείου.

Ύστερα σκέφτομαι αυτά τα παιδιά να μιλάνε ισπανικά

και να μετράνε κι αυτά σ' ένα δικό τους αθώο παιχνίδι.

Και σκέφτομαι πως ίσως είναι όλα τόσο τυχαία

όσο το κουτσό και η ρουλέτα.

Ίσως το μόνο πράγμα ικανό να κάνει κάποια διαφορά

στο παιχνίδι,

στο μέτρημα,

στα γεγονότα, 

είναι το πού θα πέσει αυτή η πέτρα

και τι θα σημαίνει αυτό

και μέχρι πού θα πρέπει να κάνουμε κουτσό;

un

dos

tres

quatro

tiera, cielo

cinco

seis

paraíso, infierno

Que pena

Αυτή τη βδομάδα τρέμω κάθε μέρα.

Τη Δευτέρα έτρεμα από την αγωνία.

Ύστερα έτρεμα 3 βράδια από —

Τώρα τρέμω, σαν από το κρύο, αλλά όχι από το κρύο.

Τρέμω από κάτι που μοιάζει με ανημπόρια.

Τρέμω γιατί σήμερα με έχω ταΐσει μόνο 

καφέ

τσιγάρα

και κάτι ξηρούς καρπούς.

Δε μου έχω δώσει καύσιμο και τώρα τρέμω από το κρύο

χωρίς να έχει τόσο κρύο.

Μου αρέσω, ξέρεις.

Είμαι όμορφη με προφανή τρόπο.

Δεν είμαι η κοπέλα που θα πεις "έχει κάτι".

Είμαι εμφανώς όμορφη.

Τα μάτια μου έχουν ωραίο σχήμα και χρώμα, 

η μύτη μου δεν έχει καμία δυσπλασία, 

τα χείλη μου είναι λεπτά και τα δαγκώνω τις σωστές στιγμές,

και τους μήνες με ήλιο έχω φακίδες.

Δε μου κάνει λοιπόν εντύπωση όταν μου λένε πως έχω 

ωραίο κώλο,

ωραίο στήθος,

πως είμαι καύλα,

πως είμαι πολύ ερωτική.

Είμαι 30 χρονών, αλίμονο αν δεν τα ήξερα αυτά.

Εσύ όμως δε με γουστάρεις επειδή έχω όλα αυτά.

Εσύ με γουστάρεις επειδή το ξέρω ότι τα έχω.

Κι εγώ ξέρεις τι γουστάρω;

Γουστάρω τους άντρες που με γουστάρουν για τους σωστούς λόγους.

Γιατί γοητεία δεν είναι να έχεις κορμάρα και φατσάρα.

Γοητεία είναι να σε γουστάρεις.

Κι εγώ με γουστάρω κι εσύ το γουστάρεις αυτό.

Κι εσύ σε γουστάρεις κι εγώ το γουστάρω αυτό.

Και τι κρίμα που αυτό δεν οδηγεί σε τίποτα

που να μπορούμε να γουστάρουμε.

Τι κρίμα που αυτή εδώ είναι η κορύφωση του δράματος.

Τι κρίμα που το μόνο που καταφέραμε ήταν να διαπιστώσουμε

αυτό που τόσα χρόνια υποψιαζόμασταν.

Το πόσο πολύ γουστάρουμε ο ένας τον άλλον.

Τι κρίμα.

set me free*

 Φέτος θα κλείσω τα 30 και δε με πειράζει καθόλου.

Ξέρεις γιατί δε με πειράζει;

Γιατί μου είμαι πιστή.

Είμαι το ίδιο ρομαντική και παρορμητική όπως ήμουν στα 25

-κάτι ξέρεις γι αυτό-

και στα 23

και στα 16.

Ξέρω τι μου είναι σημαντικό και τι όχι

τι να θυσιάσω και τι όχι.

Και ξέρω πως το "τι όχι" έχει την ίδια βαρύτητα με το

"τι να".

Ακόμα φαντάζομαι φωτιές και παίζω με κάρβουνα

και, θεέ μου, μακάρι για πάντα να το κάνω.

Και όπως τώρα, έτσι και πάντα, 

να ξέρω.

Να ξέρω ακριβώς τι μπορώ να χρησιμοποιήσω για προσάναμμα

και τι όχι.

Εγώ στα 'χω πει, και σέβεσαι πάντα την άποψή μου, 

μα δεν έχεις πειστεί για το πόσο δίκιο έχουν

ο Δεληβοριάς και ο Λειβαδίτης.

Ο Λειβαδίτης έγραψε αυτό το περιβόητο

"πάντα προτίμησα να καταστραφώ παρά να φύγω ανειδοποίητος".

Αυτό ακριβώς δεν επιλέξαμε;

Είχαμε κι άλλες επιλογές.

Αυτό όμως επιλέξαμε.

Για να μη φύγουμε ανειδοποίητοι.

Και καλά κάναμε 

και μπράβο μας.

Και ο Δεληβοριάς έχει πέσει μέσα σε πράγματα που δεν πάει ο νους σου.

Ήξερες πως ο Δεληβοριάς έχει γράψει

Δεν υπάρχει λόγος για υποσχέσεις

όταν θες να πονέσεις

τα χέρια μου θα βρίσκονται εκεί

;

Εγώ το ήξερα.

-

Άργησα περίπου 5 χρόνια αλλά στο έκανα το κωλοδάχτυλο με δαχτυλίδι.

Δεν το εννοούσα ούτε λίγο.

-

Τα ξαναλέμε.

Τι άλλο ήθελες να πω, αναρωτιέμαι.

*https://www.youtube.com/watch?v=TnOy6HEf7HU

όχι πια έρωτες

Είναι μία από αυτές τις μέρες

-ή τις ώρες· Θεέ μου μακάρι να είναι ώρες!-

που όλα μου φαίνονται βρώμικα

και δεν έχω το κουράγιο να τα καθαρίσω.

Σαν παναγιά σ' έναν τεκέ

ψάχνεις του κόσμου τον λεκέ για να τον καθαρίσεις.

Αλλά δεν τον ψάχνω κι ούτε θέλω να τον καθαρίσω.

Μου φαίνεται αβάσταχτο.

Μου φαίνεται αβάσταχτο να συμμαζέψω το σπίτι και να πλύνω τα πιάτα.

Αβάσταχτο το να με βγάλω μια βόλτα.

Απίστευτη η έμπνευση που ακαριαία μας δίνει η παραμικρή συναναστροφή ε;

Απλώς τον είδα και μου χαμογέλασε κι ήταν όλα ξαφνικά

τόσο λαμπερά στις δύο διαστάσεις τους.

Κι είχα μια χαρά, μια προσμονή μια νέα ελπίδα για το μέλλον.

Και τώρα τίποτα, 

τώρα απαισιοδοξία

τώρα ματαιότητα

τώρα όχι χαμόγελα σε δύο διαστάσεις.

Αβάσταχτα.

Και δε θέλω να φάω

-αβάσταχτο το μαγείρεμα-

δε θέλω να διαβάσω

-αδύνατο να διαλέξω βιβλίο-

Θέλω να γίνει η ζωή ξανά όμορφη.

από έρωτα

Η αφορμή ήταν πολύ λάθος·
ήταν ακριβώς το αντίθετο απ' αυτό που εννοεί ο συγγραφέας.

Ο συγγραφέας που θυμήθηκα ντε, με αυτή τη λάθος αφορμή.

Ο συγγραφέας είναι ο Μάρκες, που πλέον ξέρω λίγο τη μητρική του γλώσσα.

Αυτός λοιπόν ο ισπανόφωνος κύριος, έγραψε κάποτε, σ' ένα βιβλίο με τίτλο

οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου*

"άνθρωπε, κοίτα να μην πεθάνεις, χωρίς να μάθεις, τι θαύμα είναι να γαμάς από έρωτα"**

Κι αυτό μου λείπει πολύ.

Όχι το σεξ, όχι ο οργασμός, ούτε καν η αγκαλιά.

Αγκαλιάζω τους φίλους μου και τους γονείς μου.

Κάνω σεξ χωρίς να με νοιάζει

και τελειώνω χωρίς να με νοιάζει.

Αλλά μου λείπει αυτό το παθιασμένο σεξ

αυτό που κάνεις λαχταρώντας να είναι ο άλλος εξ' ολοκλήρου μέσα σου

να μη χάσεις ούτε μισό του κύτταρο.

Και χωρίς να έχω επιλογή, μου λείπει εκείνος

με τον οποίο το ένιωσα για τελευταία φορά.

Μου λείπει κι εκείνος ο άλλος, 

με τον οποίο δεν το ένιωσα ποτέ και νιώθω πως είναι κρίμα.

Μα κυρίως μου λείπει εκείνος που δεν έχω γνωρίσει ακόμα.

Για κάποιο λόγο σκέφτομαι αυτό το τραγούδι

Και γιατί όχι;

Γιατί να μην κεράσω;

*σε επόμενη έκδοση ονομάστηκε "οι δύστυχες πουτάνες της ζωής μου".

  Προτιμώ το θλιμμένες.

** στα ισπανικά “No te vayas a morir sin probar la maravilla de tirar con amor”.