Η Αφροδίτη είπε μήπως να έγραφα κάτι.
Μήπως αυτό με βοηθούσε να καταλάβω τι σκέφτομαι και πώς νιώθω.
Μήπως αυτό με βοηθούσε να καταλάβω τι σκέφτομαι και πώς νιώθω.
Η Αφροδίτη με ξέρει καλά.
Άφησα όμως κάποιες μέρες να περάσουν και τώρα ίσως ξέρω ήδη.
Ίσως τώρα πρέπει να τα γράψω για να πάψω να φοβάμαι.
Αλλά δεν ξέρω αν γίνεται αυτό.
Δεν ξέρω πόσο άλλο πρέπει να μεγαλώσω προκειμένου
να μη φοβάμαι να νιώθω πράγματα,
να μη φοβάμαι να αγαπήσω λίγο πιο βαθιά,
να μη φοβάμαι να επιχειρήσω να γίνω λίγο ευτυχισμένη.
Πόσες φορές θα στρίψει αυτή η σφαίρα ώσπου να αρχίσω πια να σ' εμπιστεύομαι;
Ώσπου να πάψω να φοβάμαι;
Μου είχες πει πως θα 'ρθει κάποια μέρα που ό,τι αντικρίζω θα το ερωτεύομαι.
Τώρα αρχίζω και θυμάμαι..
Αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι ξέρεις.
Εγώ παλιά ερωτευόμουν ό,τι αντίκριζα
και ήθελα να είμαι χαρούμενη
και πίστευα πως το άξιζα
και μου έδινα ευκαιρίες.
Κι ύστερα λίγο μεγάλωσα
κι έκανα κάποια ίσως λάθη, ίσως ανθρώπινα
κι ύστερα κάπως αποφάσισα
πως δεν αξίζω δα και πολλή ευτυχία
πως δεν αξίζω και πολλή αγάπη.
Κι ύστερα με τάιζα μόνο κάτι ψίχουλα
και κάτι αποφάγια αλλά,
κάπως κι αυτά προσπαθούσα να τ' αγαπήσω,
να τα ερωτευτώ
γιατί έτσι θυμόμουν πως πρέπει να γίνεται —
αλλά δε γινόταν.
Κι ύστερα μεγάλωσα λίγο ακόμα κι αναρωτήθηκα γιατί με τιμωρώ έτσι
κι αν ίσως επιτέλους φτάνει τόσο.
Τώρα φτάνει τόσο.
Και τώρα θέλω να είμαι χαρούμενη ξέρεις.
Θέλω να μ' αφήσω να βιώσω αγάπη, κι όχι λίγη!
Πολλή αγάπη
και φροντίδα
και όλα.
Η αγάπη γεμίζει ξανά τα ποτήρια
ρωτάει ποιος διψάει
ψιθυρίζεις
"εγώ"
