True Romance

Αν σκεφτείς πόσες φορές έχω αυνανιστεί έχοντας στο μυαλό μου το χαμόγελο κάποιου
με λες και ρομαντική.

a.m.

Δεν περίμενα να εξελιχθεί έτσι το χτεσινό βράδυ.
Θυμάμαι όμως να νιώθω χαρούμενη.
Χαιρόμουν πολύ που σε έβλεπα.

Είναι πολύ σημαντικό δύο άνθρωποι να θεωρούν αυτονόητα τα ίδια πράγματα
κι εμείς το έχουμε αυτό και δυσκολεύομαι να σκεφτώ άλλον άνθρωπο
με τον οποίο να το έχω επίσης.
Με σένα είναι όλα τόσο προφανή και εύκολα και απροσποίητα.
Δε χρειάζεται να σκέφτομαι πώς να πω κάτι για να ακουστεί όπως θέλω.
Ξέρω πως όπως και να το πω θα καταλάβεις αυτό που εννοώ.

Ύστερα με γύριζες σπίτι
σκεφτόμουν πόσο χαρούμενη ήμουν
ύστερα δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλά μου
στην αρχή ίσως ήταν δάκρυα χαράς γιατί θυμάμαι να σκέφτομαι "πόσο με καταλαβαίνεις"
ύστερα όμως ήταν άλλα δάκρυα γιατί θυμάμαι να σκέφτομαι "γιατί να με καταλαβαίνεις εσύ μόνο;"
Δεν υπάρχει εκεί έξω ένας άλλος άνθρωπος που να καταλαβαινόμαστε έτσι
αλλά να έχουμε επιπλέον και την ικανότητα να ερωτευτούμε;
Γιατί εμείς δεν την έχουμε, για ένα σωρό λόγους.
Και μ' αρέσει πολύ να νιώθω έτσι με κάποιον
αλλά μου λείπει τόσο πολύ ο έρωτας.

Ο έρωτας μου λείπει όσο τίποτα άλλο.

Εμπιστευόμουν πάντα πολύ τους ανθρώπους,
δεν ντρεπόμουν να μιλάω για πράγματα που έχω κάνει
και για πράγματα που έχω πάθει.
Δεν μπορούσα να διανοηθώ να ντρέπεται κανείς για τον εαυτό του.
Όχι επειδή νιώθω πως είμαι τέλεια·
δε νιώθω έτσι.
Ούτε είμαι περήφανη για όλες τις επιλογές μου·
δεν είμαι.
Αλλά είναι δικές μου.
Και για πράγματα στα οποία δεν είχα λόγο, δεν μπορώ να νιώθω υπεύθυνη.
Δεν ένιωσα ποτέ υπεύθυνη γι αυτά κι αυτό είναι ένα από τα πράγματα
για τα οποία νιώθω περήφανη.

Μου έρχεται πάλι να κλαίω και δεν είναι ορμονικό αυτή τη φορά.
Δε θέλω και να στο λέω κάθε φορά που το παθαίνω,
δε θέλω να νομίζεις πως έχω αφήσει τον εαυτό μου να τραβήξει την κατηφόρα
και πως δεν κάνω τίποτα γι αυτό.
Κάνω κάτι, ή τουλάχιστον προσπαθώ.
Και συχνά τα καταφέρνω, μαθαίνω· θα μάθω και καλύτερα.
Δε θέλω να μ' έχεις το μυαλό σου σαν το κορίτσι που κλαίει,
το κορίτσι που δεν τα καταφέρνει,
το κορίτσι που τα παρατάει,
το κορίτσι που κρύβει πράγματα.

Δε θέλω ούτε εγώ να μ' έχω έτσι στο μυαλό μου.

Θέλω να είσαι εδώ και να με ξέρεις και να μη φοβάμαι να σου πω τίποτα.
Και να μη φοβάμαι γενικά.
Θέλω να είσαι εδώ γιατί είναι άδικο να μην είσαι.
Θέλω να μη φοβάμαι να νιώσω.
Να μην υπάρχουν λόγοι να φοβάμαι.
Θέλω να μ' αφήσω να σε θέλω.

semi

— Πώς νιώθεις;
— Δε μ' ενδιαφέρει.
— Δεν είναι λίγο υποτιμητικό αυτό;
— Δεν τους αντιπαθώ• απλώς δε μ' ενδιαφέρει.

~


Ακούω Τομ Γουέιτς και Νικ Κέιβ.
Θα μου πεις, αυτό δεν είναι ένδειξη κατάστασης• ένδειξη προσωπικότητας είναι.
Αυτό που οι μηχανικοί λέμε συνθήκες μόνιμης κατάστασης.
"Μόνιμη κατάσταση".
Πολύ θλιβερό, ακόμα και για ρεαλιστές μηχανικούς.

~

Lady of the various sorrows.
Η κτητική αντωνυμία λείπει απ' αυτόν τον στίχο, το παρατήρησες;
Oh well• whatever• nevermind

~

Η άνω τελεία στα αγγλικά είναι το ελληνικό ερωτηματικό
λέγεται semi-colon, πράγμα που μου φαίνεται τρομερά γελοίο
αλλά συμβολίζει και κάτι, άσχετα από τη γραμματική.
Αν δεις κάποιον με τέτοιο τατουάζ, κάτι σημαίνει.
Ε δε θα πω τι.

(ν)τραμάτικ

Τι πλάκα που έχουν όλα αυτά τα πράγματα που βλέπεις σε ταινίες και σειρές
και κάπως νιώθεις γι αυτούς που τα παθαίνουν.
Τους θαυμάζεις, τους λυπάσαι
τους θεωρείς ήρωες ή θύματα ή απλά μυγιάγγιχτους που το έκαναν πολύ μεγάλο θέμα.

Κι ύστερα είσαι εσύ.
Ύστερα το 'χεις εσύ.
Δεν το 'χεις απλά σήμερα, το 'χεις χρόνια τώρα.
Χρόνια τώρα έβλεπες ανθρώπους με μετατραυματικά συμπτώματα κι έλεγες
"ε ναι, το δικό του πρόβλημα είναι σοβαρό"
και το δικό σου δεν ήταν.

Και τώρα εσένα, ένας γιατρός
— όχι κάποιος τυχαίος ανήξερος. Kάποιος γιατρός, ο δικός σου γιατρός—
ένας γιατρός θέλει να σε βοηθήσει
και για να το κάνει πρέπει πρώτα να σε ενημερώσει πως εσύ
—εσύ η κακομαθημένη και μυγιάγγιχτη με το ευαίσθητο στομάχι και τα ευέξεπτα νεύρα,
εσύ η υπερευαίσθητη και υπερσυναισθηματική, η οριακά παράλογη—
εσύ έχεις PTSD.

Και δε σκέφτεσαι τι κρίμα που είσαι, όχι.
Σκέφτεσαι "ορίστε καριόληδες, δεν είμαι απλά μια κλαψιάρα, εντάξει;"
Συνεννοηθήκαμε;

κανονικά παιδιά

Σήμερα έχει έναν υπέροχο ήλιο κι εγώ ξύπνησα πρωί, ήπια καφέ με καλή φίλη σε αγαπημένο μαγαζί, ύστερα μου έκανα δώρο βιβλία, διάβασα λίγο κοντά στη θάλασσα και περπάτησα λίγο ακόμα. Ακούγεται υπέροχο, σωστά; Δεν ήταν.

Πριν πιω καφέ με τη φίλη είχα κατουρήσει σ' ένα κυπελλάκι και μου είχαν πάρει αίμα κι όλα αυτά με την ελπίδα κάτι να έχω, κάτι που να με διαβεβαιώσει πως η κατάθλιψη είναι το σύμπτωμα και όχι το πρόβλημα.

Έχει αυτή την υπέροχη μέρα κι εγώ περπατούσα με τα μάτια μου γεμάτα κενό ή δάκρυα, άκουγα the national κι αντί να χαμογελάω στους περαστικούς, όπως κάνω όταν είμαι καλά, τους κοιτούσα ψάχνοντας ν' αναγνωρίσω σ' ένα ξένο πρόσωπο την ίδια απόγνωση που έχει το δικό μου.

Αγόρασα τσιγάρα κάμελ. Τελευταία αγόραζα σαντέ και έκανα και συλλογή τα πακέτα για να έχω κάτι να τα θυμάμαι. Αλλά σήμερα δεν πήρα σαντέ, σήμερα δε νιώθω τίποτα για τα σαντέ, πήρα τα κάμελ, τα συναισθηματικά μου τσιγάρα όπως συνηθίζω να λέω. Αλλά κι αυτά είναι απλώς τσιγάρα.

Είναι απ' αυτές τις μέρες που τίποτα δε μου κάνει αίσθηση. Κανονικά νιώθω τρελή ευγνωμοσύνη όποτε κάθομαι στον ήλιο - μεταξύ μας και στην σκιά τρελή ευγνωμοσύνη νιώθω, είμαι απ' αυτά τα παιδιά - κανονικά.

Αλλά τώρα δεν είμαι κανονικό παιδί.