so tired of playing with this bow and arrow*

Κι όσα δεν έγιναν μην τρέχεις να προλάβεις
αφού δεν μπόρεσες ποτέ να καταλάβεις
πως ήσουν πάντα απ' την αρχή μέχρι το τέλος
εσύ η ασπίδα μου, το τόξο και το βέλος

Αυτό το τετράστιχο μου δημιουργεί μια απελπισία αλλά δεν έχω καταλάβει γιατί.

Αφού δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω, χα!

Δεν υπάρχει κανένας που να νιώθω πως ήταν 

η ασπίδα μου,

το τόξο και το βέλος,

ώστε να στεναχωριέμαι που δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει.

Ίσως αυτή ακριβώς η έλλειψη να με θλίβει.

Μου λείπουν πολύ συγκεκριμένα πράγματα.

Μου λείπει ένας άνθρωπος που να θέλω να του δείχνω αμέσως 

τα καινούρια μου φυτά.

Να θέλω να του δείχνω τον ιβίσκο όταν ανθίζει

κι ύστερα να του βάζω να ακούσει τη δισκογραφική που λέει για 

τον κήπο με τους δίσκους και με τους νεκρικούς ιβίσκους.

Μου λείπει ένας άνθρωπος να ζεσταινόμαστε μαζί αυτά τα βράδια·

να θέλουμε να αγκαλιαστούμε αλλά να ξέρουμε πως 

καλύτερα όχι

και μετά να αγκαλιαζόμαστε έτσι κι αλλιώς και να ιδρώνουμε

και να ξυπνάμε στις 3 το πρωί για να κάνουμε σεξ.

Μου λείπει ένας άνθρωπος με τον οποίο θα μπορώ να χρησιμοποιήσω

εκείνο το βλέμμα μου

εκείνο που χρησιμοποιώ μόνο όταν κάποιος

με μαγεύει.

Μου λείπει το πρόσωπό μου να παίρνει αυτή την έκφραση.

Μου λείπω.

*εδώ μια άλλη απελπισία περιστοιχισμένη με τόξα και βέλη

I'm that bad type*

— Επιλέγω ανθρώπους που με κάνουν να νιώθω ασήμαντη

— Γιατί;
— Δεν ξέρω. Αλλά τώρα που το κατάλαβα πώς θα το διορθώσω;

— Θα σχετιστείς με κάποιον άνθρωπο διαφορετικά και θα μου πεις πώς σου φάνηκε.

— Αλήθεια ντοκ; 50 ευρώ;

— Αλήθεια. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

~

— Εντάξει έχω case study αλλά δε θέλω να κάνουμε φόκους στο case, θέλω να το δούμε σαν φιλοσοφική αναζήτηση

— Εντάξει

— Λοιπόν είναι ένας τύπος που με προσέγγισε με υπέροχο τρόπο και φέρεται ωραία

— Και τι σκέφτεσαι;

— Ότι θα τον πληγώσω. Ότι αυτός είναι εντάξει αλλά εγώ δε θα είμαι.

 

~

Ύστερα θυμάμαι τη Βάσω να με μαλώνει. 

Μου άρεσε ένας φίλος της και είπε να μας γνωρίσει 

και εγώ είπα 

"δεν του γνωρίζεις κανα καλό κορίτσι καλύτερα;" 

και η Βάσω θύμωσε και μου είπε 

"έλεος ρε μαλάκα, δεν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου να φερθεί καλά σ' έναν άνθρωπο;".

Η αλήθεια είναι πως όχι, δεν τον εμπιστεύομαι.

Στο μυαλό μου είμαι ένα κορίτσι οριακά άγριο.

Με τον τρόπο που διαφέρουν τα άγρια ζώα από τα οικόσιτα.

Με τον τρόπο που τα άγρια ζώα δεν ξέρουν να σχετίζονται.

Στο μυαλό μου δεν είμαι εντάξει.

Και είναι λίγο άδικο γιατί δεν είμαι δα και τόσο κακιά.

Εντάξει έχω κάνει μαλακίες.

Τις οποίες δεν έχω μετανιώσει, αν είναι να ακριβολογούμε.

Ίσως αυτό είναι το πρόβλημα.

Το πόσο τρομερά γοητευτική με βρίσκω,

όταν είμαι κωλοπαίδι.

αλλά

δεν είμαι μόνο αυτό και 

δε χρειάζεται να είμαι μόνο αυτό και

δε θα υπογράψω κανένα συμβόλαιο να είμαι κανενός το αγγελούδι.

Δεν είναι αυτό που με πιέζει όμως, 

δεν είναι η υπόσχεση που με πιέζει.

Είναι που νιώθω ξαφνικά πως έχω ευθύνη.

Πως δεν είναι σωστό από μέρους μου να πω 

"πάμε και βλέπουμε".

Πως πρέπει να ξέρω από πριν τι θέλω απ' τον άλλον

πριν τον μπλέξω μαζί μου.

Θα μου πεις και το ότι αποκαλώ τη συναναστροφή μαζί μου

"μπλέξιμο"

αυτοεκτίμηση δεν το λες.

Είναι ρε γαμώτο που δεν έχω αποδείξεις 

πως μπορώ να το κάνω.

Δεν έχω αποδείξεις πως μπορεί ο έρωτας να κρατήσει·

πως μπορώ να μείνω με κάποιον χωρίς να βαρεθώ·

πως μπορεί το σεξ να γίνει μέτριο και να μη με πειράζει.

Ξέρω μόνο πως μπορώ να χύνω όλο το βράδυ

αν θες.

Ξέρω πως θέλω να με κάνεις να χύνω όλο το βράδυ.

Και ξέρω πως είσαι κι εσύ μεγάλο παιδί

κι ας αποφασίσεις μόνος σου αν σου κάνω τέλος πάντων.

* Make your mama sad type

   Make your girlfriend mad tight

   Might seduce your dad type

perverted like me*

Αυτές τις μέρες το μυαλό μου είναι ένα ετερόκλιτο κολλάζ.
Το ένα του ημισφαίριο είναι τρυφερό
ρομαντικό
και ροζ.
Το άλλο του ημισφαίριο είναι
άγριο
πρόστυχο
και ροζ.

Έχω καταφέρει να τοποθετήσω σε αυτό το μυαλό

κάποιον στίχο του Δεληβοριά

κι έχω καταφέρει να μην είναι στο τρυφερό ημισφαίριο.

Είναι ο στίχος που λέει

κι εμείς των στεναγμών σου οι ευνοούμενοι.

Και σκέφτομαι πως το να δίνεις σε κάποιον τέτοια πρόσβαση,

τον καθιστά ευνοούμενο.

Σκέφτομαι πως το να σε ακούει και να σε βλέπει 

να αναστενάζεις,

είναι προνόμιο.

Σκέφτομαι πως αν ήταν κάτι να μετανιώσω

θα ήταν που έδωσα αυτό το προνόμιο

σ' αυτόν τον μπάσταρδο.

Αλλά δεν το μετανιώνω.

Γιατί δεν είμαι μόνο τρυφερή

και ρομαντική 

και ροζ.

Είμαι το κωλόπαιδο που του άξιζε.

Και δε μετανιώνω που τον ευνόησα,

 ξέρεις γιατί;

Γιατί ο μπάσταρδος δε θα το ξεχάσει ποτέ.

And every time I scratch my nails down some else's back I hope you feel it*