Κι όσα δεν έγιναν μην τρέχεις να προλάβεις
αφού δεν μπόρεσες ποτέ να καταλάβεις
πως ήσουν πάντα απ' την αρχή μέχρι το τέλος
εσύ η ασπίδα μου, το τόξο και το βέλος
αφού δεν μπόρεσες ποτέ να καταλάβεις
πως ήσουν πάντα απ' την αρχή μέχρι το τέλος
εσύ η ασπίδα μου, το τόξο και το βέλος
Αυτό το τετράστιχο μου δημιουργεί μια απελπισία αλλά δεν έχω καταλάβει γιατί.
Αφού δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω, χα!
Δεν υπάρχει κανένας που να νιώθω πως ήταν
η ασπίδα μου,
το τόξο και το βέλος,
ώστε να στεναχωριέμαι που δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει.
Ίσως αυτή ακριβώς η έλλειψη να με θλίβει.
Μου λείπουν πολύ συγκεκριμένα πράγματα.
Μου λείπει ένας άνθρωπος που να θέλω να του δείχνω αμέσως
τα καινούρια μου φυτά.
Να θέλω να του δείχνω τον ιβίσκο όταν ανθίζει
κι ύστερα να του βάζω να ακούσει τη δισκογραφική που λέει για
Μου λείπει ένας άνθρωπος να ζεσταινόμαστε μαζί αυτά τα βράδια·
να θέλουμε να αγκαλιαστούμε αλλά να ξέρουμε πως
καλύτερα όχι
και μετά να αγκαλιαζόμαστε έτσι κι αλλιώς και να ιδρώνουμε
και να ξυπνάμε στις 3 το πρωί για να κάνουμε σεξ.
Μου λείπει ένας άνθρωπος με τον οποίο θα μπορώ να χρησιμοποιήσω
εκείνο το βλέμμα μου
εκείνο που χρησιμοποιώ μόνο όταν κάποιος
με μαγεύει.
Μου λείπει το πρόσωπό μου να παίρνει αυτή την έκφραση.
Μου λείπω.
*εδώ μια άλλη απελπισία περιστοιχισμένη με τόξα και βέλη
2 σχόλια:
εγω παλι αυτο το τετραστιχο το έχω συνδέσει με μια κοπέλα που κάποτε ήταν πολύ πολύ καλη μου φιλη.
Και με θλιβει γιατι μαλλον δεν καταλαβε ποσο σημαντικη ηταν για μενα.
Ειναι κι αυτο μια θλιψη: να εισαι σημαντικος στην ζωη καποιου κι εσύ απλά να μην το καταλαβαίνεις.
:(
Χμμμ κατάλαβα ναι.
Γενικά όταν χωρίζουμε από φίλες είναι λυπητερό.
Ίσως περισσότερο από όταν χωρίζουμε από έρωτες.
Δημοσίευση σχολίου