perverted like me*

Αυτές τις μέρες το μυαλό μου είναι ένα ετερόκλιτο κολλάζ.
Το ένα του ημισφαίριο είναι τρυφερό
ρομαντικό
και ροζ.
Το άλλο του ημισφαίριο είναι
άγριο
πρόστυχο
και ροζ.

Έχω καταφέρει να τοποθετήσω σε αυτό το μυαλό

κάποιον στίχο του Δεληβοριά

κι έχω καταφέρει να μην είναι στο τρυφερό ημισφαίριο.

Είναι ο στίχος που λέει

κι εμείς των στεναγμών σου οι ευνοούμενοι.

Και σκέφτομαι πως το να δίνεις σε κάποιον τέτοια πρόσβαση,

τον καθιστά ευνοούμενο.

Σκέφτομαι πως το να σε ακούει και να σε βλέπει 

να αναστενάζεις,

είναι προνόμιο.

Σκέφτομαι πως αν ήταν κάτι να μετανιώσω

θα ήταν που έδωσα αυτό το προνόμιο

σ' αυτόν τον μπάσταρδο.

Αλλά δεν το μετανιώνω.

Γιατί δεν είμαι μόνο τρυφερή

και ρομαντική 

και ροζ.

Είμαι το κωλόπαιδο που του άξιζε.

Και δε μετανιώνω που τον ευνόησα,

 ξέρεις γιατί;

Γιατί ο μπάσταρδος δε θα το ξεχάσει ποτέ.

And every time I scratch my nails down some else's back I hope you feel it*