I'm a sinner, I'm a saint, I do not feel ashamed

Αυτή τη βδομάδα συναναστράφηκα 3 παλιούς φίλους,

απ' αυτούς που με ξέρουν πάνω από δέκα χρόνια.

Θεέ μου πόσο ανακουφιστικοί είναι αυτοί οι άνθρωποι.

Οι άνθρωποι που σε ξέρουν και δε χρειάζεται να τους εξηγήσεις τίποτα.

Ούτε για το πώς σκέφτηκες

Ούτε για το τι έκανες

Ούτε για το τι είσαι γενικότερα

Γιατί σε ξέρουν.

Σε ξέρουν ολόκληρη.

Απ' το μεγαλύτερο βάθος ως το μεγαλύτερο ύψος.

Από τότε που ήσουν το πιο χαρούμενο πλάσμα του κόσμου

μέχρι που ήθελες να πεθάνεις και δεν άντεχες να βγαίνεις για πάνω από δέκα λεπτά.

Από τότε που όλα στο μυαλό σου ήταν ασπρόμαυρα

και ήσουν αυστηρή με όλο τον κόσμο

μέχρι που όλα σου έγιναν γκρι και κατάλαβες πως αυτό συνιστά 

το να είσαι άνθρωπος.

Από τότε που ήσουν η πιο πιστή γκόμενα

μέχρι που δεν ήσουν πια.

Από τότε που ήσουν η πιο γλυκιά

και η πιο σκύλα απ' όλες.

Δεν μπορώ να εξηγώ πια.

Δεν θέλω να εξηγώ πια.

Δε θα εξηγώ πια.

Για όσους μας ξέρουν

Για τους άλλους δε θα μπορέσουμε.

I've been numb

I'm revived

Can't say I'm not alive

μαλακιζόμαστε κι οι μήνες περνάνε

είμαι στα κάτω μου και γράφω ό,τι να ναι

τα ωραία λες θα ξαναρθούν όπου να 'ναι

μα εγώ δε θέλω ούτε να σε θυμάμαι

7η μέρα καραντίνας -κακό αυτό-

με φίλη -καλό αυτό.

Χτες βράδυ συζητήσαμε πώς ήμασταν παλιά

και πώς τώρα

και τι έχει αλλάξει.

Εγώ παλιά έβλεπα τον κόσμο ποιητικά - τον βλέπω και τώρα αλλά με άλλη συχνότητα.

Κοιτούσα στα μάτια τους περαστικούς - τους κοιτάω και τώρα, αλλά με άλλη συχνότητα.

Μου φαινόντουσαν όλα συναρπαστικά - μου φαίνονται και τώρα αλλά με άλλη συχνότητα.

Εντοπίσαμε τη διαφορά στην τόλμη.

Δε φοβόμουν τίποτα και κανέναν.

Ήταν όλα δικά μου, όλα για μένα, όλα να τα μοιράσω όπως θέλω

να τα κρατήσω για μένα

ή να τα χαρίσω

κι όλα ήταν καλά, δεν υπήρχε πόνος

φόβος

απογοήτευση.

Ήταν όλα για μας και ήταν όλα καλά.

Αυτά συνειδητοποίησα χτες.

Σήμερα το ανάποδο.

Παλιά έκλαιγα γοερά.

Ό,τι κι αν έχανα ήταν ικανό να δημιουργήσει λυγμούς.

Ήταν όλα τόσο σημαντικά

τόσο ακριβά

τόσο κρίμα να τα χάνεις.

Δεν κλαίω συχνά πια.

Πήγα να πω κάτι σήμερα 

και το περισσότερο που μπόρεσα ήταν

"δε μου είσαι ασήμαντος".

Δεν ξέρω αν έχω άλλο απόθεμα.

Κλαίω ακόμα, αλλά ξέρεις γιατί;

Κλαίω γιατί απ' όσα έχω χάσει

εγώ είμαι το πιο πολύτιμο.

Και δεν ξέρω πού να με βρω

δεν ξέρω αν υπάρχω ακόμα κάπου 

ή αν εκείνη χάθηκε για πάντα.

Δεν είναι κακή κι η τωρινή.

Αλλά δεν είναι ροζ κορίτσι, βλέπεις.

Είναι μια γυναίκα που φοβάται

που έχει χάσει

έχει πονέσει

κι έχει κλάψει

και δεν έχει άλλο.

Μια γυναίκα που το περισσότερο που μπορεί είναι να σου πει

δεν μου είσαι ασήμαντος.