είμαι στα κάτω μου και γράφω ό,τι να ναι
τα ωραία λες θα ξαναρθούν όπου να 'ναι
μα εγώ δε θέλω ούτε να σε θυμάμαι
7η μέρα καραντίνας -κακό αυτό-
με φίλη -καλό αυτό.
Χτες βράδυ συζητήσαμε πώς ήμασταν παλιά
και πώς τώρα
και τι έχει αλλάξει.
Εγώ παλιά έβλεπα τον κόσμο ποιητικά - τον βλέπω και τώρα αλλά με άλλη συχνότητα.
Κοιτούσα στα μάτια τους περαστικούς - τους κοιτάω και τώρα, αλλά με άλλη συχνότητα.
Μου φαινόντουσαν όλα συναρπαστικά - μου φαίνονται και τώρα αλλά με άλλη συχνότητα.
Εντοπίσαμε τη διαφορά στην τόλμη.
Δε φοβόμουν τίποτα και κανέναν.
Ήταν όλα δικά μου, όλα για μένα, όλα να τα μοιράσω όπως θέλω
να τα κρατήσω για μένα
ή να τα χαρίσω
κι όλα ήταν καλά, δεν υπήρχε πόνος
φόβος
απογοήτευση.
Ήταν όλα για μας και ήταν όλα καλά.
Αυτά συνειδητοποίησα χτες.
Σήμερα το ανάποδο.
Παλιά έκλαιγα γοερά.
Ό,τι κι αν έχανα ήταν ικανό να δημιουργήσει λυγμούς.
Ήταν όλα τόσο σημαντικά
τόσο ακριβά
τόσο κρίμα να τα χάνεις.
Δεν κλαίω συχνά πια.
Πήγα να πω κάτι σήμερα
και το περισσότερο που μπόρεσα ήταν
"δε μου είσαι ασήμαντος".
Δεν ξέρω αν έχω άλλο απόθεμα.
Κλαίω ακόμα, αλλά ξέρεις γιατί;
Κλαίω γιατί απ' όσα έχω χάσει
εγώ είμαι το πιο πολύτιμο.
Και δεν ξέρω πού να με βρω
δεν ξέρω αν υπάρχω ακόμα κάπου
ή αν εκείνη χάθηκε για πάντα.
Δεν είναι κακή κι η τωρινή.
Αλλά δεν είναι ροζ κορίτσι, βλέπεις.
Είναι μια γυναίκα που φοβάται
που έχει χάσει
έχει πονέσει
κι έχει κλάψει
και δεν έχει άλλο.
Μια γυναίκα που το περισσότερο που μπορεί είναι να σου πει
δεν μου είσαι ασήμαντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου