Είναι μία από αυτές τις μέρες
-ή τις ώρες· Θεέ μου μακάρι να είναι ώρες!-
που όλα μου φαίνονται βρώμικα
και δεν έχω το κουράγιο να τα καθαρίσω.
Σαν παναγιά σ' έναν τεκέ
ψάχνεις του κόσμου τον λεκέ για να τον καθαρίσεις.
Αλλά δεν τον ψάχνω κι ούτε θέλω να τον καθαρίσω.
Μου φαίνεται αβάσταχτο.
Μου φαίνεται αβάσταχτο να συμμαζέψω το σπίτι και να πλύνω τα πιάτα.
Αβάσταχτο το να με βγάλω μια βόλτα.
Απίστευτη η έμπνευση που ακαριαία μας δίνει η παραμικρή συναναστροφή ε;
Απλώς τον είδα και μου χαμογέλασε κι ήταν όλα ξαφνικά
τόσο λαμπερά στις δύο διαστάσεις τους.
Κι είχα μια χαρά, μια προσμονή μια νέα ελπίδα για το μέλλον.
Και τώρα τίποτα,
τώρα απαισιοδοξία
τώρα ματαιότητα
τώρα όχι χαμόγελα σε δύο διαστάσεις.
Αβάσταχτα.
Και δε θέλω να φάω
-αβάσταχτο το μαγείρεμα-
δε θέλω να διαβάσω
-αδύνατο να διαλέξω βιβλίο-
Θέλω να γίνει η ζωή ξανά όμορφη.
