τι όμορφο απόγευμα
κλειστά παντζούρια, κλειστές κουρτίνες
το δωμάτιό μου έχει ένα δροσερό, πορτοκαλί φως
είπα να κοιμηθώ για λίγο
αλλά ύστερα άρχισα να σε σκέφτομαι
ύστερα το μωρό της διπλανής άρχισε να γκρινιάζει
εγώ συνέχισα να σε σκέφτομαι
το μωρό έκλαιγε
εγώ έχυνα
μια μεσοτοιχία
τόσες κραυγές
Παρασκευή 15 Μαΐου 2015
Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015
φρήντομ
Μ'αρέσει αυτό το μέρος.
Είναι όσο σκοτεινό πρέπει - αρκετά δηλαδή.
Κι όσο ροζ πρέπει - επίσης αρκετά δηλαδή.
Αλλά δεν είναι η αναλογία των χρωμάτων το καλύτερο.
Είναι οι προσδοκίες. Δεν υπάρχουν προσδοκίες.
Εδώ κανείς δεν περιμένει να 'χω κάποια συγκεκριμένη ικανότητα, κάποιο συγκεκριμένο ταλέντο, κάποια συγκεκριμένη συμπεριφορά.
For all you know μπορώ να βρίζω ασύστολα, να φοβάμαι τα πάντα και στο λύκειο να χαρακωνόμουν.
Δεν ξέρεις.
Κι αυτό, άγνωστε φίλε μου, αυτό είναι ελευθερία.
Αν ήταν να βρω τον πιο σύντομο ορισμό της ελευθερίας, θα 'λεγα
Είναι όσο σκοτεινό πρέπει - αρκετά δηλαδή.
Κι όσο ροζ πρέπει - επίσης αρκετά δηλαδή.
Αλλά δεν είναι η αναλογία των χρωμάτων το καλύτερο.
Είναι οι προσδοκίες. Δεν υπάρχουν προσδοκίες.
Εδώ κανείς δεν περιμένει να 'χω κάποια συγκεκριμένη ικανότητα, κάποιο συγκεκριμένο ταλέντο, κάποια συγκεκριμένη συμπεριφορά.
For all you know μπορώ να βρίζω ασύστολα, να φοβάμαι τα πάντα και στο λύκειο να χαρακωνόμουν.
Δεν ξέρεις.
Κι αυτό, άγνωστε φίλε μου, αυτό είναι ελευθερία.
Αν ήταν να βρω τον πιο σύντομο ορισμό της ελευθερίας, θα 'λεγα
Πρέπει να δραπετεύσω.ελευθερία είναι να μη σε ξέρει κανένας
Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015
it's all over (and so is the crying)*
Crying out loud έχω καιρό να κάνω.
Χτες για μια στιγμή μ'έπιασα να το σκέφτομαι αλλά ρε πούστη μου δε μου βγαινε να κλάψω για σένα, δε μου 'ρχότανε να ρίξω ούτε ένα γαμημένο δάκρυ.
Κι ας έβλεπα τα φτηνά τσιγάρα,κι ας έπαιζε το ρημαδιασμένο το λευκό το γιασεμί,εγώ τίποτα.
Δεν είναι πως αντιστάθηκα στην παρόρμηση να κλάψω.
Δεν είχα καμιά τέτοια παρόρμηση.
Δε νιώθω τίποτα.
Ποιος; Εγώ!
Και αυτή, αυτή εδώ, είναι η εκδίκησή μου.
*μια μικρή αντίθεση με αυτό εδώ που άκουγα ασταμάτητα στο λύκειο.
Χτες για μια στιγμή μ'έπιασα να το σκέφτομαι αλλά ρε πούστη μου δε μου βγαινε να κλάψω για σένα, δε μου 'ρχότανε να ρίξω ούτε ένα γαμημένο δάκρυ.
Κι ας έβλεπα τα φτηνά τσιγάρα,κι ας έπαιζε το ρημαδιασμένο το λευκό το γιασεμί,εγώ τίποτα.
Δεν είναι πως αντιστάθηκα στην παρόρμηση να κλάψω.
Δεν είχα καμιά τέτοια παρόρμηση.
Δε νιώθω τίποτα.
Ποιος; Εγώ!
Και αυτή, αυτή εδώ, είναι η εκδίκησή μου.
*μια μικρή αντίθεση με αυτό εδώ που άκουγα ασταμάτητα στο λύκειο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)