Κάπου διάβασα "music is better than people"
και λίγο στεναχωρήθηκα μα μετά
αναρωτήθηκα γιατί.
Ίσως επειδή
η μουσική έχει reply.
Kαι play, εδώ που τα λέμε.
Και stop.
Kαι record.
Ίσως γι αυτό αγαπώ τόσο τα ραδιόφωνα
και τα κασετόφωνα.
Επειδή περιέχουν χαρά την οποία μπορώ να χειραγωγήσω.
Μπορώ να ακούσω ένα συγκεκριμένο τραγούδι —
ακριβώς τη στιγμή που το θέλω.
Και να το σταματήσω —
ακριβώς τη στιγμή που δεν το θέλω πια.
Αν πάθω εμμονή μαζί του μπορώ να το βάλω να παίζει —
ξανά και ξανά.
Κι ύστερα να μην το ακούσω για χρόνια και
το τραγούδι δε θα πληγωθεί.
Η μουσική είναι πάντα εδώ για να με υπηρετεί
και εγώ δεν έχω καμία ευθύνη απέναντί της.
Δε συμβαίνει το ίδιο με τους ανθρώπους.
Θυμάμαι πολύ καθαρά τη μέρα που ένιωσα τη μεγαλύτερη απόλαυση
θυμάμαι πολύ καθαρά ποιος, πού
και τι μου έκανε ακριβώς.
Αλλά δεν μπορώ να το επαναλάβω.
Δεν μπορώ να του πω
έλα εδώ
δέσε με και άλειψέ με λάδι
και κλείσε μου το στόμα
και κάνε με να χύνω μέχρι το πρωί.
Ούτε μπορώ να τον αντικαταστήσω με κάποιον άλλον
και να νιώσω ακριβώς το ίδιο.
Οι άνθρωποι δεν είναι εδώ για να μας υπηρετούν.
Κι ίσως αυτό ακριβώς να ξορκίζουμε
κάθε φορά
που υποτασσόμαστε σε κάποιον
κάθε φορά
που υποτάσσουμε κάποιον.
Ίσως το σεξ να είναι αυτό που συμβαίνει
όταν αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους
σα να είναι τέχνη.
