Εμπιστευόμουν πάντα πολύ τους ανθρώπους,
δεν ντρεπόμουν να μιλάω για πράγματα που έχω κάνει
και για πράγματα που έχω πάθει.
Δεν μπορούσα να διανοηθώ να ντρέπεται κανείς για τον εαυτό του.
Όχι επειδή νιώθω πως είμαι τέλεια·
δε νιώθω έτσι.
Ούτε είμαι περήφανη για όλες τις επιλογές μου·
δεν είμαι.
Αλλά είναι δικές μου.
Και για πράγματα στα οποία δεν είχα λόγο, δεν μπορώ να νιώθω υπεύθυνη.
Δεν ένιωσα ποτέ υπεύθυνη γι αυτά κι αυτό είναι ένα από τα πράγματα
για τα οποία νιώθω περήφανη.

Μου έρχεται πάλι να κλαίω και δεν είναι ορμονικό αυτή τη φορά.
Δε θέλω και να στο λέω κάθε φορά που το παθαίνω,
δε θέλω να νομίζεις πως έχω αφήσει τον εαυτό μου να τραβήξει την κατηφόρα
και πως δεν κάνω τίποτα γι αυτό.
Κάνω κάτι, ή τουλάχιστον προσπαθώ.
Και συχνά τα καταφέρνω, μαθαίνω· θα μάθω και καλύτερα.
Δε θέλω να μ' έχεις το μυαλό σου σαν το κορίτσι που κλαίει,
το κορίτσι που δεν τα καταφέρνει,
το κορίτσι που τα παρατάει,
το κορίτσι που κρύβει πράγματα.

Δε θέλω ούτε εγώ να μ' έχω έτσι στο μυαλό μου.

Θέλω να είσαι εδώ και να με ξέρεις και να μη φοβάμαι να σου πω τίποτα.
Και να μη φοβάμαι γενικά.
Θέλω να είσαι εδώ γιατί είναι άδικο να μην είσαι.
Θέλω να μη φοβάμαι να νιώσω.
Να μην υπάρχουν λόγοι να φοβάμαι.
Θέλω να μ' αφήσω να σε θέλω.