Δεν μου αρέσει που δεν γράφω.
Αλλά είναι λογικό να μην έχεις κάτι να γράψεις όταν δεν ταΐζεις το μυαλό σου.
Έτσι νιώθω, ότι κάπως το παραμέλησα, το άφησα ατάιστο.
Αυτές τις μέρες του έδωσα κάποιες καινούριες εικόνες
και γεύσεις
και μουσική
και τώρα θέλει να μου μιλήσει ξανά.
Θέλει να μου διηγηθεί σενάρια επιστημονικής φαντασίας
— σαν αυτά που βλέπω στον ύπνο μου —
να μου πει πως όλα θα πάνε καλά
— σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στον ύπνο μου —
θέλει να μου θυμίσει όλα τα πράγματα που αγαπώ
και που είναι εδώ
και να μου δείξει πως η λύση δεν είναι η φυγή·
πως η φυγή δεν αλλάζει τίποτα,
πως η φυγή αλλάζει μόνο το σκηνικό
και πως η παράσταση
παραμένει ίδια.
Χαίρομαι που το μυαλό μου μ' αγαπάει πάλι,
χαίρομαι που το μυαλό μου έχει καιρό να με μισήσει
και να προσπαθεί να με σκοτώσει.
Ξέρεις, κλαίω λίγο όταν τα γράφω αυτά,
με τον ίδιο τρόπο που κλαίω όταν με παίρνει αγκαλιά η μαμά
με τον ίδιο τρόπο που κλαίω όταν φαντάζομαι κάποιον άντρα να με φροντίζει
και να με χαϊδεύει
και να με αγαπάει
και να του είμαι αρκετή.
Κλαίω όπως κλαίμε για τα πράγματα που μας φαίνονται
πανέμορφα
και
αδύνατα.
—
* γιατί η ψυχή παίρνει φωτιά όταν παύει να αγαπά
η Lhasa de Sela ήταν υπέροχη και μου λείπει
