Όταν πήγαινα πρώτη δημοτικού, η δασκάλα μας έβαλε να ζωγραφίσουμε παροιμίες.
Εμένα μου είχε τύχει το "για χάρη του βασιλικού ποτίζεται κι η γλάστρα".
Είχα ζωγραφίσει μια γλάστρα με πρόσωπο να μιλάει στο φυτό μέσα της
και να του λέει πως όλα είναι για χάρη του.
Αλλά αυτό μικρή σημασία έχει.
Αυτό το γεγονός ολόκληρο μικρή σημασία έχει.
Τώρα μεγάλωσα λίγο και τρέφω ιδιαίτερη συμπάθεια στους βασιλικούς.
Έχω δύο τέτοιους σε μια μακρόστενη κρεμαστή γλάστρα στο μπαλκόνι μου,
τον έναν δίπλα στον άλλον.
Το καλοκαίρι τα πήγαν πολύ καλά, παρά τον καύσωνα.
Εγώ τους πότιζα κι αυτοί κουνιόντουσαν από το νερό
και ανέδυαν αυτή την ωραία μυρωδιά.
Κάποια στιγμή σταμάτησαν να πηγαίνουν καλά.
Προσπάθησα να τους ποτίζω για να συνέλθουν αλλά δεν βελτιώθηκε η κατάσταση.
Κάποια στιγμή, λοιπόν, το πήρα απόφαση πως δε σώζονται
και πως πρέπει απλώς να τους βγάλω από τη γλάστρα για να βάλω κάτι άλλο.
Αυτή η δραστηριότητα ήταν κάτι που συνεχώς ανέβαλα μέχρι σήμερα.
Σήμερα ήταν μια ηλιόλουστη Παρασκευή που όταν σχόλασα δεν ένιωθα κουρασμένη,
αλλά ορεξάτη.
Φοράω τα γάντια μου κι αρχίζω προσεκτικά να απομακρύνω το χώμα από τις ρίζες τους.
Και ξαφνικά βλέπω πως γύρω από τους μαραμένους βασιλικούς
έχει κάποιες χαμηλές ρίζες με μικρά, χλωρά φυλλαράκια.
Στην αρχή δε μου έκανε μεγάλη εντύπωση
γιατί κι άλλη φορά είχα δει να φυτρώνουν αγριόχορτα.
Όμως αυτά δεν ήταν αγριόχορτα.
Ήταν φρέσκοι, μικρούληδες βασιλικοί.
Το βρήκα τρομερά, πανέμορφα αλληγορικό αυτό.
Όχι που φύτρωσε κάτι όμορφο ενώ εγώ το 'χα για πεθαμένο - όχι αυτό.
Που δεν θα το έβλεπα αν δεν έμπαινα στον κόπο να απομακρύνω τα κατεστραμμένα μέρη.
