Φέτος θα κλείσω τα 30 και δε με πειράζει καθόλου.
Ξέρεις γιατί δε με πειράζει;
Γιατί μου είμαι πιστή.
Είμαι το ίδιο ρομαντική και παρορμητική όπως ήμουν στα 25
-κάτι ξέρεις γι αυτό-
και στα 23
και στα 16.
Ξέρω τι μου είναι σημαντικό και τι όχι
τι να θυσιάσω και τι όχι.
Και ξέρω πως το "τι όχι" έχει την ίδια βαρύτητα με το
"τι να".
Ακόμα φαντάζομαι φωτιές και παίζω με κάρβουνα
και, θεέ μου, μακάρι για πάντα να το κάνω.
Και όπως τώρα, έτσι και πάντα,
να ξέρω.
Να ξέρω ακριβώς τι μπορώ να χρησιμοποιήσω για προσάναμμα
και τι όχι.
Εγώ στα 'χω πει, και σέβεσαι πάντα την άποψή μου,
μα δεν έχεις πειστεί για το πόσο δίκιο έχουν
ο Δεληβοριάς και ο Λειβαδίτης.
Ο Λειβαδίτης έγραψε αυτό το περιβόητο
"πάντα προτίμησα να καταστραφώ παρά να φύγω ανειδοποίητος".
Αυτό ακριβώς δεν επιλέξαμε;
Είχαμε κι άλλες επιλογές.
Αυτό όμως επιλέξαμε.
Για να μη φύγουμε ανειδοποίητοι.
Και καλά κάναμε
και μπράβο μας.
Και ο Δεληβοριάς έχει πέσει μέσα σε πράγματα που δεν πάει ο νους σου.
Ήξερες πως ο Δεληβοριάς έχει γράψει
Δεν υπάρχει λόγος για υποσχέσεις
όταν θες να πονέσεις
τα χέρια μου θα βρίσκονται εκεί
;
Εγώ το ήξερα.
-
Άργησα περίπου 5 χρόνια αλλά στο έκανα το κωλοδάχτυλο με δαχτυλίδι.
Δεν το εννοούσα ούτε λίγο.
-
Τα ξαναλέμε.
Τι άλλο ήθελες να πω, αναρωτιέμαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου