Que pena

Αυτή τη βδομάδα τρέμω κάθε μέρα.

Τη Δευτέρα έτρεμα από την αγωνία.

Ύστερα έτρεμα 3 βράδια από —

Τώρα τρέμω, σαν από το κρύο, αλλά όχι από το κρύο.

Τρέμω από κάτι που μοιάζει με ανημπόρια.

Τρέμω γιατί σήμερα με έχω ταΐσει μόνο 

καφέ

τσιγάρα

και κάτι ξηρούς καρπούς.

Δε μου έχω δώσει καύσιμο και τώρα τρέμω από το κρύο

χωρίς να έχει τόσο κρύο.

Μου αρέσω, ξέρεις.

Είμαι όμορφη με προφανή τρόπο.

Δεν είμαι η κοπέλα που θα πεις "έχει κάτι".

Είμαι εμφανώς όμορφη.

Τα μάτια μου έχουν ωραίο σχήμα και χρώμα, 

η μύτη μου δεν έχει καμία δυσπλασία, 

τα χείλη μου είναι λεπτά και τα δαγκώνω τις σωστές στιγμές,

και τους μήνες με ήλιο έχω φακίδες.

Δε μου κάνει λοιπόν εντύπωση όταν μου λένε πως έχω 

ωραίο κώλο,

ωραίο στήθος,

πως είμαι καύλα,

πως είμαι πολύ ερωτική.

Είμαι 30 χρονών, αλίμονο αν δεν τα ήξερα αυτά.

Εσύ όμως δε με γουστάρεις επειδή έχω όλα αυτά.

Εσύ με γουστάρεις επειδή το ξέρω ότι τα έχω.

Κι εγώ ξέρεις τι γουστάρω;

Γουστάρω τους άντρες που με γουστάρουν για τους σωστούς λόγους.

Γιατί γοητεία δεν είναι να έχεις κορμάρα και φατσάρα.

Γοητεία είναι να σε γουστάρεις.

Κι εγώ με γουστάρω κι εσύ το γουστάρεις αυτό.

Κι εσύ σε γουστάρεις κι εγώ το γουστάρω αυτό.

Και τι κρίμα που αυτό δεν οδηγεί σε τίποτα

που να μπορούμε να γουστάρουμε.

Τι κρίμα που αυτή εδώ είναι η κορύφωση του δράματος.

Τι κρίμα που το μόνο που καταφέραμε ήταν να διαπιστώσουμε

αυτό που τόσα χρόνια υποψιαζόμασταν.

Το πόσο πολύ γουστάρουμε ο ένας τον άλλον.

Τι κρίμα.