Designed and directed by his red right hand

 Οι πρώτες φορές έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα από τις τελευταίες φορές
για έναν πολύ απλό λόγο:
οι τελευταίες είναι -κάποιες φορές- αναστρέψιμες.
Μπορεί να νόμιζες πως είναι η τελευταία φορά, αλλά να μην είναι.
Κάθε φορά όμως που πιστεύεις πως είναι η τελευταία, ως τέτοια τη βιώνεις, 
ακόμα κι αν πρόκειται να ανατραπεί.

Δε συμβαίνει το ίδιο με τις πρώτες φορές.
Δεν μπορεί κάποια φορά να ξαναείναι σαν την πρώτη.
Κι αν με ρωτήσεις τι πιο πολύ λαχταράω όταν κάτι μου λείπει
είναι αυτό.

Είναι να μπορούσα με κάποιους να φιληθώ ξανά για πρώτη φορά·
να νιώσω ξανά αυτή τη λύτρωση που θες να καταπιείς όλο το είναι του άλλου
που επιτέλους βλέπεις τα χείλια του να πλησιάζουν τα δικά σου
κι είσαι πλέον σίγουρη πως θα σε φιλήσει
μετά από τόσες μέρες
μήνες
μετά από τόσα χρόνια που το φανταζόσουν.

Δεν μπορώ να αναπαράγω ξανά εκείνο το βράδυ - ούτε και κανένα άλλο βέβαια.
Δεν μπορώ να νιώσω ξανά όπως εκείνο το βράδυ που ψάχναμε αφορμή να βρεθούμε κάπου μόνοι.
Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσο καιρό έχω να νιώσω έτσι
όπως τότε που ήμουν 22 και καθόμουν στην άκρη του κρεβατιού σου ζαλισμένη
και λίγο μεθυσμένη
κοιτώντας το πάτωμα
και σήκωσα το βλέμμα χωρίς να σηκώσω το κεφάλι
και σε είδα να με πλησιάζεις όπως ποτέ δεν περίμενα να κάνεις.
Καμία φορά μας δε θα είναι σαν εκείνη.
Γιατί καμία φορά δε θα εμπεριέχει ξανά τη λύτρωση.

Γι αυτό λαχταράω κάτι ολοκαίνουριο 
για τη λύτρωση.

Γιατί δε σου μένει αξέχαστη η ηδονή - θα κάνεις και καλύτερο σεξ - 
ούτε η ζαλάδα - θα κάνεις και χειρότερο μεθύσι - 
σου μένει όμως αξέχαστο αυτό το συναίσθημα
που δεν μπορώ να περιγράψω με άλλη λέξη πέρα από τη 
λύτρωση.

Γι αυτό θυμάμαι τόσο καλά εκείνο το βράδυ - για κανένα άλλο λόγο.
Το θυμάμαι σα να είναι κάποιο θεατρικό που έγραψα η ίδια
το θυμάμαι όπως θυμάμαι τα πράγματα μόνο εφόσον τα διαβάσω.

Κι είναι παράδοξο γιατί αυτά τα πράγματα δεν μπορείς να τα σκηνοθετήσεις
και τίποτα που μπορείς να σκηνοθετήσεις δεν μπορεί να τα ξεπεράσει.

Kι αυτό είναι το άδικο και το τέλειο σε όλα αυτά τα πράγματα.