29

Ξύπνησα στο παιδικό μου δωμάτιο.

Η Ελένη έχει αλλάξει θέση το κρεβάτι. 

Μια μέρα το έβαλε να ακουμπάει με την πλαϊνή του πλευρά στον τοίχο και είπε 

"λοιπόν, έτσι πρέπει να είναι" και κανείς δεν την αμφισβήτησε.

Δεν μπορείς να αμφισβητήσεις κάποιον άνθρωπο 

που δεν αμφιβάλει ο ίδιος για τον εαυτό του.

Έτσι λοιπόν ξύπνησα παράλληλα στον τοίχο.

Ξύπνησα και ήμουν εικοσιεννιά.

Veintinueve απ' ό,τι μαθαίνω.

Nueve είναι το εννιά και nieve είναι το χιονίζει και μου αρέσει αυτό.

Ξύπνησα και είχα μήνυμα -sms όχι δωρεάν φλωριές- από Αγγλία που έλεγε 

"χρόνια πολλά, πολύσπορο".

Τι όμορφα που είναι να σ' αγαπάνε οι πρώην σου.

Άλλες δύο ερωτικές μου ιστορίες μου ευχήθηκαν και σκέφτομαι 

πως αν για κάτι πρέπει να νιώθεις ωραία στη ζωή, 

είναι να περνάς από ζωές και να περνούν απ' τη δική σου 

χωρίς να αγωνιάς να ξεχάσεις και να ξεχαστείς. 

Με θυμούνται και τους θυμάμαι τόσο όμορφα κι αυτό με κάνει να νιώθω εντάξει παιδί.

Θυμάμαι πάλι εκείνη την πρώτη ψυχολόγο.

Προσπαθούσε να μου δώσει να καταλάβω πως υπάρχουν λόγοι να με συμπαθώ, 

υπάρχουν λόγοι μέχρι και για να νιώθω περήφανη.

Και με έβαλε να το σκεφτώ και μια βδομάδα το σκεφτόμουν 

και το μόνο που βρήκα να πω ήταν 

"είμαι εντάξει παιδί".

Και παραδόξως αυτή η απάντηση δεν ήταν λάθος.

Το να είσαι εντάξει στη ζωή αποδείχτηκε κάτι αρκετά σημαντικό.

Οι φίλοι μου ξέρεις δε μοιάζουν μεταξύ τους αλλά είναι όλοι εντάξει παιδιά.

Και όπως είναι προσβολή το "δεν είσαι εντάξει" έτσι είναι και περηφάνια το να είσαι εντάξει.

Είμαστε εντάξει και εντάξει θα είμαστε.

Θα μεγαλώνουμε και θα αγαπιόμαστε

και θα θυμόμαστε και θα μας θυμούνται

Και όλα εντάξει θα είναι.

Κι η ζωή μόνο έτσι είν' ωραία.