Αυτή τη φορά η θεραπεία είναι διαφορετική.
Ή ίσως είναι ίδια με όλες τις φορές που αποφασίζεις να την αρχίσεις.
Πίστευα πως με ήξερα, πως κάποια πράγματα τα καταλάβαινα για μένα.
Όχι απαραίτητα πως θα μπορούσα να τα ελέγξω ή να τα αλλάξω
αλλά πως τουλάχιστον
με ήξερα.
Μπορούσα να με προβλέψω και να με καταλάβω
και να ξέρω γιατί κάνω ό,τι κάνω
γιατί επιλέγω ό,τι επιλέγω
γιατί υποφέρω ό,τι υποφέρω.
Αλλά τώρα νιώθω πως δεν ξέρω τίποτα.
Πως ιδέα δεν έχω πoια είμαι.
Αυτό δεν αναιρεί, ξέρεις το ότι με ήξερα στο παρελθόν.
Με ήξερα στ' αλήθεια.
Μα δεν είμαι πια εκείνη.
Δεν είμαι εκείνη.
Είμαι μια άλλη με άλλα προβλήματα
και με κάποια από τα ίδια προβλήματα.
Και ξέρεις τα παλιά προβλήματα είναι χειρότερα από τα νέα.
Τουλάχιστον τα νέα είναι καινούρια, κι αυτό έχει από μόνο του κάτι όμορφο.
Ναι, ξέρω, είναι προβλήματα, πώς είναι όμορφα;
Μα είναι όμως.
Αν δεν το έβρισκα κάπως ικανοποιητικό, θα ήμουν άραγε εγώ;
Α, μα όχι.
Όχι.
Η όχι θέλει προβλήματα, τα ονομάζει προκλήσεις.
Αρχίδια προκλήσεις.
Η όχι θέλει να ταλαιπωρείται
και να υποφέρει
και αν είναι να ευτυχήσει, πρώτα να έχει κοπιάσει
πρώτα να έχει διαλυθεί
πρώτα να έχει κλάψει χρόνια
για μια γαμημένη στιγμή ευτυχίας.
Όχι.
Όχι άλλο.
Δε θα το κάνω άλλο αυτό, το αποφάσισα.
Τώρα είπαμε να με προσέχω λίγο, κι εννοώ να προσέχω την ψυχή μου.
Τρώω σωστά
κάνω γυμναστική
πλένω τα δόντια μου το βράδυ.
Μακάρι να υπήρχε ένας τόσο απλός τρόπος
για να βεβαιωθεί κανείς πως η ψυχή του
δε θα έχει χοληστερίνη
παχυσαρκία
τερηδόνα.
Νομίζω βοηθάει η μουσική.
Στην πρόληψη και στην ανακούφιση.
Για τη θεραπεία όμως...
α η θεραπεία κοστίζει ακριβά.
Κι όχι μόνο κυριολεκτικά.
Κυρίως όχι κυριολεκτικά.
Η θεραπεία κοστίζει ακριβά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου