Τους τελευταίους πολλούς Σεπτέμβρηδες με ησυχάζει αυτό το τραγούδι.
Ο πρώτος ήταν μόλις είχα μετακομίσει σε νέα πόλη.
Στην αρχή φοβόμουν να κοιμηθώ μόνη μου.
Μπορεί να ακούγεται ανόητο, μα φοβόμουν.
Φυσικά δεν το παραδέχτηκα σε κανέναν.
Το σπίτι είχε εμβαδό 27τμ και μια χοντρή πορτοκαλιά κουρτίνα.
Η κουρτίνα άφηνε να περάσει μόνο όσο φως έπρεπε.
Το φως γινόταν πορτοκαλί και πορτοκαλί γινόταν έπειτα και το δωμάτιο,
και ο Σεπτέμβρης ολόκληρος.
Κι έγινε κι εκείνο το φθινόπωρο τόσο γλυκό,
ακριβώς όπως τραγουδήθηκε.
Κι είναι πια τόσοι Σεπτέμβρηδες μετά,
και δε φοβάμαι να κοιμηθώ μόνη μου.
Αν κάτι φοβόμουν θα ήταν μάλλον το να κοιμηθώ με παρέα.
Οι κουρτίνες μου δεν είναι πορτοκαλιές
μα αν κάτι δε λείπει από το σπίτι μου
αυτό σίγουρα είναι το χρώμα.
Κι ακούω πάλι - ή ακούω ακόμα - γι αυτό το φθινόπωρο
το τόσο γλυκό
κι έχω στο μυαλό μου το ψηλό αγόρι
με τις πολύ φαρδιές πλάτες
που παρόλη την επιβλητική του παρουσία
είναι κι αυτό
τόσο γλυκό.
ΥΓ αυτό ήταν πολύ ροδοζαχαρένιο κι αυτό με κάνει να νιώθω πολύ καλά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου