Próspero año y felicidad

Δεν έχει ξεκινήσει καλύτερα καμία ενήλικη χρονιά μου.

Καμία πρωτοχρονιά δε θυμάμαι τόσο αισιόδοξη, 

τόσο τρυφερή, 

τόσο γεμάτη από σχέδια που μπορούν να υλοποιηθούν 

και να οδηγήσουν σε όνειρα που ούτε τολμούσαμε να ξεστομίσουμε.

Φιλικά, ερωτικά, επαγγελματικά, 

είναι η πρώτη φορά που δε νιώθω πως ψάχνω το δρόμο 

σε ένα δαιδαλώδες σύμπλεγμα από ανήλιαγα και τσιμεντένια στενά.

Νιώθω πως είμαι σε ένα τεράστιο φωτεινό λιβάδι 

και υπάρχουν αμέτρητες κατευθύνσεις για να πάω 

και προς όλες υπάρχουν χρωματιστά και μοσχομυριστά λουλούδια.

Σήμερα ξύπνησα τόσο ελαφριά.

Σήμερα κατάλαβα πώς είναι να μην κουβαλάς ένα βάρος·

μια εκκρεμότητα·

μια αγωνία·

μια αβεβαιότητα.

Σήμερα ξύπνησα και ήξερα ποια είμαι και τι θέλω να κάνω και τι θα κάνω.

Και ξέρεις κάποια πράγματα δεν αλλάζουν, 

εγώ είμαι το κορίτσι που ήθελε πολλά.

Πολλά θέλω.

Και θα τα κάνω όλα.

Τόσο γλυκό το φθινόπωρο αυτό

Τους τελευταίους πολλούς Σεπτέμβρηδες με ησυχάζει αυτό το τραγούδι.

Ο πρώτος ήταν μόλις είχα μετακομίσει σε νέα πόλη.

Στην αρχή φοβόμουν να κοιμηθώ μόνη μου.

Μπορεί να ακούγεται ανόητο, μα φοβόμουν.

Φυσικά δεν το παραδέχτηκα σε κανέναν.

Το σπίτι είχε εμβαδό 27τμ και μια χοντρή πορτοκαλιά κουρτίνα.

Η κουρτίνα άφηνε να περάσει μόνο όσο φως έπρεπε.

Το φως γινόταν πορτοκαλί και πορτοκαλί γινόταν έπειτα και το δωμάτιο,

και ο Σεπτέμβρης ολόκληρος.

Κι έγινε κι εκείνο το φθινόπωρο τόσο γλυκό, 

ακριβώς όπως τραγουδήθηκε.

Κι είναι πια τόσοι Σεπτέμβρηδες μετά,

και δε φοβάμαι να κοιμηθώ μόνη μου.

Αν κάτι φοβόμουν θα ήταν μάλλον το να κοιμηθώ με παρέα.

Οι κουρτίνες μου δεν είναι πορτοκαλιές

μα αν κάτι δε λείπει από το σπίτι μου

αυτό σίγουρα είναι το χρώμα.

Κι ακούω πάλι - ή ακούω ακόμα - γι αυτό το φθινόπωρο

το τόσο γλυκό

κι έχω στο μυαλό μου το ψηλό αγόρι 

με τις πολύ φαρδιές πλάτες

που παρόλη την επιβλητική του παρουσία 

είναι κι αυτό

τόσο γλυκό.

ΥΓ αυτό ήταν πολύ ροδοζαχαρένιο κι αυτό με κάνει να νιώθω πολύ καλά

subterráneo

Η ψυχολόγος ζήτησε να της πω τι μου αρέσει να κάνω. 

Πώς μου αρέσει να περνάω τον χρόνο μου.

Πάντα δυσκολεύομαι όταν με ρωτάνε για τα αγαπημένα μου.

Μπορεί σε ανύποπτο χρόνο να σου πω 

"αυτό είναι το αγαπημένο μου τραγούδι στον κόσμο".

Σίγουρα όμως δε θα μου έρθει στο μυαλό αν με ρωτήσεις

ποιο είναι το αγαπημένο μου τραγούδι στον κόσμο.

Δυσκολεύτηκα λοιπόν να σκεφτώ την απάντηση, αλλά όχι και πάρα πολύ.

Όχι και πάρα πολύ γιατί υπάρχει μια συνήθειά μου απαράλλαχτη στον χρόνο.

Μια συνήθεια που έχω από 15 χρονών.

Όχι, όχι.

Μια ανάγκη που έχω ίσως από πολύ μικρότερη ακόμα.

Η συνήθεια είναι να βγαίνω έξω 

για καφέ 

ή για ποτό

ή για σινεμά 

και πρόσφατα και για φαγητό, 

χωρίς παρέα. 

Η ανάγκη είναι η ανάγκη να είμαι μόνη μου.

Ίσως να φταίει που διάβασα Μαλβίνα πολύ μικρή, 

ίσως να φταίει που η μαμά μου θεωρούσε πολύ σημαντικό το να είμαι ανεξάρτητη.

Αλλά πάντα μου φαινόταν σωστό το να βγαίνω μόνη

και ο κόσμος που δεν το κάνει θεωρούσα πως απλώς

δεν το κατέκτησε ακόμα.

Δε μου περνούσε απ το μυαλό πως δεν είναι και ό,τι πιο φυσιολογικό το να είσαι 15 και να θες να βγαίνεις μόνη.

Ίσως σωστά δε μου πέρασε.

Η ψυχ λέει πως αυτή μου η συνήθεια είναι πολύ αυτοφροντιστική.

Έτσι την εξασκώ με αμείωτη συχνότητα.

Έτσι ήταν το πρώτο που θέλησα να κάνω την πρώτη μέρα της άδειας

ώστε να νιώσω ο εαυτός μου.

Με έβγαλα βόλτα.

Με πήγα για ψώνια και μου έκανα δώρα.

Κι ύστερα με έφερα για μπύρα και φαγητό.

Σε ένα από αυτά τα υπόγεια που μου αρέσουν.

Τα υπόγεια μου αρέσουν.

Ξέρεις όταν με ρωτάνε αν προτιμώ βουνό ή θάλασσα, 

απαντάω ψιλοτυχαία.

Γιατί τα μέρη μου είναι αδιάφορα.

Τα πράγματα μου είναι αδιάφορα.

Τη διαφορά την κάνουν οι άνθρωποι.

Και οι καλύτεροι, είναι στα υπόγεια.

baby, did you forget to take your meds?

Αυτή τη φορά η θεραπεία είναι διαφορετική.

Ή ίσως είναι ίδια με όλες τις φορές που αποφασίζεις να την αρχίσεις.

Πίστευα πως με ήξερα, πως κάποια πράγματα τα καταλάβαινα για μένα.

Όχι απαραίτητα πως θα μπορούσα να τα ελέγξω ή να τα αλλάξω 

αλλά πως τουλάχιστον

με ήξερα.

Μπορούσα να με προβλέψω και να με καταλάβω

και να ξέρω γιατί κάνω ό,τι κάνω

γιατί επιλέγω ό,τι επιλέγω

γιατί υποφέρω ό,τι υποφέρω.

Αλλά τώρα νιώθω πως δεν ξέρω τίποτα.

Πως ιδέα δεν έχω πoια είμαι.

Αυτό δεν αναιρεί, ξέρεις το ότι με ήξερα στο παρελθόν.

Με ήξερα στ' αλήθεια.

Μα δεν είμαι πια εκείνη.

Δεν είμαι εκείνη.

Είμαι μια άλλη με άλλα προβλήματα

και με κάποια από τα ίδια προβλήματα.

Και ξέρεις τα παλιά προβλήματα είναι χειρότερα από τα νέα.

Τουλάχιστον τα νέα είναι καινούρια, κι αυτό έχει από μόνο του κάτι όμορφο.

Ναι, ξέρω, είναι προβλήματα, πώς είναι όμορφα;

Μα είναι όμως.

Αν δεν το έβρισκα κάπως ικανοποιητικό, θα ήμουν άραγε εγώ;

Α, μα όχι.

Όχι.

Η όχι θέλει προβλήματα, τα ονομάζει προκλήσεις.

Αρχίδια προκλήσεις.

Η όχι θέλει να ταλαιπωρείται 

και να υποφέρει

και αν είναι να ευτυχήσει, πρώτα να έχει κοπιάσει

πρώτα να έχει διαλυθεί

πρώτα να έχει κλάψει χρόνια

για μια γαμημένη στιγμή ευτυχίας.

Όχι.

Όχι άλλο.

Δε θα το κάνω άλλο αυτό, το αποφάσισα.

Τώρα είπαμε να με προσέχω λίγο, κι εννοώ να προσέχω την ψυχή μου.

Τρώω σωστά

κάνω γυμναστική

πλένω τα δόντια μου το βράδυ.

Μακάρι να υπήρχε ένας τόσο απλός τρόπος

για να βεβαιωθεί κανείς πως η ψυχή του

δε θα έχει χοληστερίνη

παχυσαρκία

τερηδόνα.

Νομίζω βοηθάει η μουσική.

Στην πρόληψη και στην ανακούφιση.

Για τη θεραπεία όμως...

α η θεραπεία κοστίζει ακριβά.

Κι όχι μόνο κυριολεκτικά.

Κυρίως όχι κυριολεκτικά.

Η θεραπεία κοστίζει ακριβά.

Walking with a brand new swag

Γύρισα σπίτι περπατώντας αργά.

Στα αυτιά μου έπαιζε δυνατά το τραγούδι που ανακάλυψα σήμερα

και που το χαρακτήρισα τσιλαριστό και λάγνο.

Η μουσική εξουδετέρωνε και τον ήχο και τον ρυθμό της κίνησης

και είχε μετατρέψει τα αυτοκίνητα σε αθόρυβα, κινούμενα φώτα.

Ένιωθα ότι κάπου πρωταγωνιστώ και από κάπου με καταγράφει κάποια κάμερα

κι ύστερα με κάνει να περπατάω σε αργή κίνηση

όσο το σάουντρακ συνεχίζει να είναι τσιλαριστό και λάγνο

κι εγώ συνεχίζω να περπατάω αργά

και να χαμογελάω

Qué dulce este dolor

Η Αφροδίτη είπε μήπως να έγραφα κάτι.
Μήπως αυτό με βοηθούσε να καταλάβω τι σκέφτομαι και πώς νιώθω.

Η Αφροδίτη με ξέρει καλά.

Άφησα όμως κάποιες μέρες να περάσουν και τώρα ίσως ξέρω ήδη.

Ίσως τώρα πρέπει να τα γράψω για να πάψω να φοβάμαι.

Αλλά δεν ξέρω αν γίνεται αυτό. 

Δεν ξέρω πόσο άλλο πρέπει να μεγαλώσω προκειμένου 

να μη φοβάμαι να νιώθω πράγματα, 

να μη φοβάμαι να αγαπήσω λίγο πιο βαθιά,

να μη φοβάμαι να επιχειρήσω να γίνω λίγο ευτυχισμένη.

Πόσες φορές θα στρίψει αυτή η σφαίρα ώσπου να αρχίσω πια να σ' εμπιστεύομαι;

Ώσπου να πάψω να φοβάμαι;

Μου είχες πει πως θα 'ρθει κάποια μέρα που ό,τι αντικρίζω θα το ερωτεύομαι.

Τώρα αρχίζω και θυμάμαι..

Αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι ξέρεις.

Εγώ παλιά ερωτευόμουν ό,τι αντίκριζα

και ήθελα να είμαι χαρούμενη

και πίστευα πως το άξιζα 

και μου έδινα ευκαιρίες.

Κι ύστερα λίγο μεγάλωσα

κι έκανα κάποια ίσως λάθη, ίσως ανθρώπινα

κι ύστερα κάπως αποφάσισα

πως δεν αξίζω δα και πολλή ευτυχία

πως δεν αξίζω και πολλή αγάπη.

Κι ύστερα με τάιζα μόνο κάτι ψίχουλα

και κάτι αποφάγια αλλά, 

κάπως κι αυτά προσπαθούσα να τ' αγαπήσω,

να τα ερωτευτώ

γιατί έτσι θυμόμουν πως πρέπει να γίνεται —

αλλά δε γινόταν.

Κι ύστερα μεγάλωσα λίγο ακόμα κι αναρωτήθηκα γιατί με τιμωρώ έτσι

κι αν ίσως επιτέλους φτάνει τόσο.

Τώρα φτάνει τόσο.

Και τώρα θέλω να είμαι χαρούμενη ξέρεις.

Θέλω να μ' αφήσω να βιώσω αγάπη, κι όχι λίγη!

Πολλή αγάπη

και φροντίδα

και όλα.

Η αγάπη γεμίζει ξανά τα ποτήρια

ρωτάει ποιος διψάει

ψιθυρίζεις

"εγώ"

Porque el alma prende fuego cuando deja de amar*

Δεν μου αρέσει που δεν γράφω. 

Αλλά είναι λογικό να μην έχεις κάτι να γράψεις όταν δεν ταΐζεις το μυαλό σου. 

Έτσι νιώθω, ότι κάπως το παραμέλησα, το άφησα ατάιστο.

Αυτές τις μέρες του έδωσα κάποιες καινούριες εικόνες

και γεύσεις

και μουσική

και τώρα θέλει να μου μιλήσει ξανά.

Θέλει να μου διηγηθεί σενάρια επιστημονικής φαντασίας

— σαν αυτά που βλέπω στον ύπνο μου —

να μου πει πως όλα θα πάνε καλά

— σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στον ύπνο μου —

θέλει να μου θυμίσει όλα τα πράγματα που αγαπώ

και που είναι εδώ

και να μου δείξει πως η λύση δεν είναι η φυγή·

πως η φυγή δεν αλλάζει τίποτα,

πως η φυγή αλλάζει μόνο το σκηνικό

και πως η παράσταση

παραμένει ίδια.

Χαίρομαι που το μυαλό μου μ' αγαπάει πάλι,

χαίρομαι που το μυαλό μου έχει καιρό να με μισήσει

και να προσπαθεί να με σκοτώσει.

Ξέρεις, κλαίω λίγο όταν τα γράφω αυτά,

με τον ίδιο τρόπο που κλαίω όταν με παίρνει αγκαλιά η μαμά

με τον ίδιο τρόπο που κλαίω όταν φαντάζομαι κάποιον άντρα να με φροντίζει

και να με χαϊδεύει 

και να με αγαπάει

και να του είμαι αρκετή.

Κλαίω όπως κλαίμε για τα πράγματα που μας φαίνονται

πανέμορφα

και

αδύνατα.

—

* γιατί η ψυχή παίρνει φωτιά όταν παύει να αγαπά

   η Lhasa de Sela ήταν υπέροχη και μου λείπει