Η πρώτη ψυχολόγος που πήγα, όταν ήμουν 21, κάτι μου έλεγε για τα παραμύθια.
Πως έχει την εντύπωση πως περιμένω η ζωή μου να εξελιχθεί
σαν κάποιο από τ' αγαπημένα μου βιβλία
και πως δε θα ικανοποιηθώ με τίποτα λιγότερο.
Είχα προβληματιστεί θεωρητικά.
Πρακτικά δεν άλλαξα τις προσδοκίες μου.
Γνώρισα ανθρώπους όμως που με έκαναν να πιστεύω ότι δε χρειάζεται.
Δε χρειαζόταν να μειώσω τις προσδοκίες μου, φαινόταν να τις φτάνουν.
Εγώ δεν τις φτάνω, βλέπεις.
Εγώ είμαι λένε
όμορφη
έξυπνη
με χιούμορ
ανεξάρτητη
και καύλα— γιατί να το κρύψουμε άλλωστε.
Αλλά δεν...
δεν.
Και απορώ που μια ζωή
από παιδί παρακαλάω
Μα ούτε σ' ένα παραμύθι δε χωράω
2 σχόλια:
καθόλου καλή η πρώτη ψυχολόγος νομίζω!
ό,τι ζούμε είναι από μόνο του εν δυνάμει παραμύθι...
Καλή ήταν...
το έλεγε με την έννοια ότι δε θα είμαι ευτυχισμένη αν δεν γίνουν τα πράγματα όπως φαντάζομαι. Way too high expectation.
Χαίρομαι που το πιστεύεις αυτό με το παραμύθι.
Εγώ δεν ξέρω πια.
Δημοσίευση σχολίου